Nederlandse les

Vrijdag 20 september ben ik samen met Thea uit Katwijk op bezoek geweest bij de familie. Thea heeft gereageerd op een oproep in de Katwijker krant waarin ik op zoek was naar een vrijwilliger die Adnan en Hanae wilde helpen met Nederlands leren. De kinderen spreken inmiddels bijna vloeiend Nederlands doordat ze op school en met vriendjes daar volop gelegenheid voor hebben. Maar de ouders, die niet mogen werken en weinig sociale contacten buiten het AZC hebben lukt het niet op de taal goed te leren. Daardoor moeten de kinderen altijd mee als er zaken geregeld moeten worden en dat is niet goed. Ook merk ik al dat de kinderen soms moeite hebben om te vertalen naar het Arabisch. Ik had vorig jaar al een boek gekocht met CD voor de ouders, maar zonder hulp is het voor hun niet haalbaar, dus ben ik ontzettend blij met het aanbod van Thea die ze nu wil gaan helpen.

Het was gezellig kennismaken en met de nodige humor. De kinderen die er eigenlijk altijd bij zijn om te tolken waren nog op school dus soms was het handen en voetenwerk. Dat veroorzaakt dat toch weleens grappige momenten. Hanae doet haar uiterste best in het Nederlands wat te vragen aan Thea: "Wat wilt u drinken?"  Het antwoord is "zeg maar Thea hoor en frisdrank is prima' waarop Hanae "thee en fris?"
En als Hanae later iets wil uitleggen over de kinderen dan komt ze niet op een moeilijk woord. Ze zegt: is moeilijk nu met oudsten - last van pepermunt. Maar na enig doorvragen blijkt ze de pubertijd te bedoelen. Na enige uitleg kan ze er zelf ook hartelijk om lachen, dat woord vergeet ze niet meer.
Dunia en Mustafa komen uit school en maken ook kennis, zij vinden het wel grappig dat papa en mama les krijgen. Zelf gaan ze goed op school gelukkig. Mustafa is vandaag echter niet tevreden, had hij vorige week voor taaltoetsen twee tienen, vandaag een 6,5 en dat vindt hij heel erg (zo ambitieus).

 

Als Thea een afspraak heeft gemaakt voor de eerste les volgende week gaat ze naar huis en ik blijf nog even gezellig kletsen. De tas met kleding (dank aan Annemiek) wordt met groot enthousiasme uitgepakt. En ook de andere spulletjes zijn zeer welkom, Dunia duikt meteen in een meidenblad.

 

Van Rob heb ik weer een envelopje met buitenlandse muntjes mee voor de verzamelaar Mustafa. Samen met zijn vader bekijkt hij ze enthousiast, er blijken ook munten uit Irak bij te zijn waarop Adnan meteen in jeugdherinneringen duikt. Enthousiast vertelt hij ons hoe hij met zo'n muntje als jongen iets ging kopen. Nu is het geld niets meer waard, maar is wel mooi om te zien dat hij gelukkig nog goede herinneringen ook heeft aan het land dat hij door oorlog heeft moeten verlaten. Mustafa vindt het prachtig, geniet en vraagt of ik Rob alsjeblieft wil bedanken.

 

Dan is de lunchpauze voorbij en de kinderen zijn eigenlijk al wat laat dus bied ik ze een lift aan, Hanae rijdt ook mee om te gaan stempelen. Eerst Dunia en Mustafa naar school gebracht, kennis gemaakt met de leerkrachten, en excuses dat ze paar minuutjes te laat zijn. Dan met Hanae naar de stempelpost, elke dag (behalve zondag) moeten de volwassenen zich daar melden tussen 13.00 en 14.00 uur waardoor men dus ook een beperking heeft om de stad uit te gaan. Als je de stroom mensen de gang naar de stempelpost ziet maken dan besef je eens te meer dat dit een uitzonderlijk bestaan is. En Hanae vertelde dat ze het ook niet meer snapt. Sommige mensen hoeven maar 1 keer per week te stempelen, zij elke dag. En voorheen mocht je partner je ziekmelden, maar nu moet ook daar eerst een doktersverklaring voor worden gehaald.

Eenmaal weer thuis nog even napraten en dan komt Eman uit school, ze ziet er prachtig uit, er werden schoolfoto's gemaakt vandaag dus extra aandacht besteed aan make-up natuurlijk. Ze laat me een paar foto's zien van haar klas en vriendinnen en vertelt dat ze vorige week met een groepje meiden naar Bodegraven was op bezoek bij een vriendin uit het AZC die nu status heeft en inmiddels met haar ouders en zus in een eengezinswoning woont. Het was een gezellig uitje maar ook dubbel, want o wat zou zij ook graag in een gewoon huis wonen.



Ik spreek met ouders af dat ik via Eman nog zal contacten over het uitje van de jongens 1 oktober. Mustafa en Ahmed zijn uitgenodigd op het Filmfestival waar de film Sacred Defence in première gaat, zij hebben daaraan meegedaan.
Inmiddels mag Mustafa gelukkig ook weer meevoetballen, dankzij hulp van familie en vrienden kon hij een tenue aanschaffen en was superblij met zijn felgekleurde schoenen.
Hij had al een paar keer niet kunnen meetrainen/spelen omdat hij geen goede spullen had maar nu kan hij weer volop gaan genieten van zijn favoriete sport. 



In de hal kom ik Melissa (5) tegen, een Turks meisje dat ook in Alkmaar woonde en op school zat, zij zijn onlangs naar Katwijk gestuurd in afwachting van terugkeer naar Turkije. En dat is vreemd, want er was toch besloten om gezinnen met kinderen niet meer van het ene AZC naar het andere te verhuizen. Men zou tijdens de asielprocedure op één adres mogen blijven, wederom valse beloftes dus. Melissa (midden) wil de groetjes doen aan haar juf en meester en een vriendinnetje in Alkmaar, dan op de foto met haar nieuwe vriendinnetjes.
 
Haar vader en broer komen erbij, ik wens ze veel sterkte toe en hoop ook voor hen op nog wat geluk.

En dan pasje terugbrengen naar receptie, nog een omhelsing, een zwaai en op naar de slagboom. Gelukkig is het niet meer zo dramatisch als voorheen als ik elke keer de idee had dat het wel de laatste keer kon zijn dat ik ze zag, maar het blijft moeilijk afscheid nemen. Wat zou ik graag zien dat ik een keer kan wegrijden bij een fijn huis in een gewone Nederlandse straat waar de kinderen op de stoep staan en zwaaien i.p.v. achter een slagboom. Of die koppies achter het raam van hun schamele verblijf.