Als ik de eerste keer daar op bezoek kom word ik erg droevig. Alleen al de weg erheen, trieste omgeving, langs de weg lopen buitenlandse mensen met tassen en koffertjes, achter elkaar omdat de weg smal is zonder stoep. Beelden die je anders wel in het journaal ziet in het buitenland, nee dit verwacht je niet in Nederland.
We (Hans en ik) komen aan bij de poort, eerst melden bij de receptie, pasjes regelen. Dan het weerzien, ze zijn zo blij ons te zien. We lopen mee naar hun onderkomen, een klein 3-kamerappartementje op de begane grond, troosteloos. De woonkamer met kookhoek is erg klein, er staat een eettafel met plastic eetkamerstoeltjes. Geen makkelijke bank of stoelen. De afzuigkap is stuk en als er gekookt wordt staat binnen enkele minuten de hele ruimte vol stoom. Maar dat weerhoudt Hanae er niet van om met die eenvoudige middelen een heerlijke maaltijd op tafel te zetten. Als er gasten komen dan wil ze hiermee hun gastvrijheid tonen. Geweldig wat goed dat iemand daar de kracht voor heeft. Ze slapen met zijn allen in één slaapkamer, het andere kamertje daar hebben ze hun schaarse spullen liggen.
.JPG)
We praten over hoe het leven hier is, of ze al wat gehoord hebben hoe het nu verder gaat. Vragen of de kinderen al naar school gaan, dat wel, maar het onderwijs is erg beperkt.
Ze hopen dat hun advocaat nog iets voor hun kan doen. Na een warm weerzien nemen we afscheid, weer tranen, we hopen dat we ze nog terugzien, maar zelfs dat is geen garantie.
