De kerstkadootjes

Zondag 22 december gingen Hans, Kim, Priscilla en ik op weg naar Katwijk met een tas vol kadootjes. De jaarlijkse traditie, want ook al vieren zij niet de kerst zoals wij dit is altijd weer een mooi moment voor een bezoek met voor allemaal een aardigheidje. 

En wat was het gezellig, er werd een hoop gepraat, gelachen en gek gedaan. Adnan had min of meer met Hans gewed dat hij een paar kilo zou afvallen, maar dat was niet gelukt tot grote hilariteit van de kinderen. Maar hij ging wel op de uitdaging in om zich 10 keer op te drukken, waarna iedereen ook een poging moest wagen, alleen Kim redde het ook. Mustafa werd helemaal gek van een behendigheidsspelletje dat hij had gekregen, maar hij is erg slim, dus het zal hem uiteindelijk best lukken. De AZ-pet ging meteen op ondanks zijn prachtige kapsel, gemaakt door een Iraakse kapper waar ze regelmatig voor een vriendenprijs terecht kunnen.

De kinderen hadden hun rapport gekregen, Ahmed had allemaal voldoendes, alleen scheikunde/natuurkunde net aan, dat vindt hij best moeilijk. Eman moet na de kerstvakantie haar Engels nog herkansen, de andere vakken gaan gelukkig prima. Dunia gaat geweldig vooruit met spelling, een vak waar ze eerst nog veel moeite mee had, echt top! En Mustafa doet erg zijn best omdat hij hoopt straks bij de Cito-toets voldoende te scoren zodat hij naar de Havo kan i.p.v naar Vmbo. 
Ook vertelden zij uitgebreid over hun circusoptreden vorige week. Daar was zelfs Sbs bij geweest, is nog terug te zien via uitzending gemist (Hart van Nederland 11 december). Mustafa liet nog even een deel van zijn act zien met een diabolo. Dunia had een act met een hoela hoep maar dat lukte niet in de kamer natuurlijk.

Hanae was inmiddels naar de keuken verdwenen om weer een heerlijke maaltijd te maken, ze wil daarbij geen hulp, maar een praatje in de keuken dat is ok. We maakten er net als vorige keer een buffet van, alle schalen op de tafel en dan zelf even opscheppen. 

Er was rijst met kip, gevulde kip, gevulde aubergines, uien en aardappelen, salades, rijst met rundvlees en een soort bonen (ben de naam weer vergeten). Wat smaakte het heerlijk. 



We waren net aan het opruimen toen het alarm afging, dat kan dus betekenen dat er ergens brand is. Normaliter zou je dan meteen belangrijke spullen pakken en zo snel mogelijk naar buiten rennen. Maar niet in het AZC - daar blijft iedereen gewoon in zijn kamer, of ze lopen even de gang op om te zien waar het nu weer mis is. Helaas gaat dit alarm te pas en te onpas af, wel een paar keer per week en soms zelfs midden in de nacht. Omdat het steeds loos alarm is reageert niemand er meer op. Dat is dus levensgevaarlijk !
Zelfs de coördinator van de COA (Centraal orgaan asielzoekers) die rondliep met haar porto reageerde laconiek toen ik haar ernaar vroeg. "Ja natuurlijk is het weer loos alarm".  Zij konden dit keer niet (meer) resetten en dan is het noodzakelijk dat de brandweer komt. Echt te gek voor woorden, wat dat kost.
Maar veel erger nog is het grote risico op ongelukken.  Als je beseft dat het weleens heel erg verkeerd kan aflopen als er wel iets aan de hand is. We wachtten dus op de brandweer, op de gang spelen inmiddels heel veel kindertjes, ik kom Melissa tegen, een kleuter die eerst ook in Alkmaar woonde en op de Nicolaas Beets zat.

Ik kniel even bij haar om met haar te praten en ze slaat meteen haar armpjes om mijn nek. "Jij had toch de groetjes gedaan aan mijn juf in Alkmaar?" En toen ik dat beaamde zei ze heel schattig "Ik vind jou lief", dan smelt je hart.  Haar moeder vertelde dat ze blij waren nog in Katwijk te zijn, maar omdat ze pas 3 jaar in Nederland zijn is hun kans erg klein op een verblijfsvergunning.





Voor de familie Thanon ligt dat nu misschien iets gunstiger, zij waren 22 december 5 jaar in Nederland en dus gaan we nu een nieuwe aanvraag voorbereiden en hopen op goed nieuws in 2014.

Na het eten gingen we risken, we maakten tweetallen omdat niet iedereen het spel kende. Wat gezellig zo met elkaar. 







De meiden waren tussendoor ook nog even met "meidendingen" bezig in de andere kamer. Kim, Dunia en Eman gingen nagels lakken, superbelangrijk natuurlijk.


En dan is het zomaar half tien, de tijd dat je je moet afmelden, bezoek moet dan weg. Maar we komen snel terug want 1 januari is Dunia jarig.

De kinderen hebben ook nog een korte boodschap voor iedereen die hun helpt.
VIDEO

Link naar SBS Hart van Nederland uitzending over optreden Wintercircus
(Mustafa is in berenpak helemaal aan het begin even te zien)

Mustafa viert zijn 12e verjaardag

Donderdag 26 november Hans en ik op naar Katwijk met kadootjes en een fiets voor Mustafa, hij viert zijn 12e verjaardag. Dat betekent dat hij na de zomervakantie naar de middelbare school gaat, maar dan heeft hij wel een fiets nodig. Vorige week was er een kennismakingsdag voor de kinderen uit groep 8, maar omdat hij geen vervoer had mocht hij niet mee. Huilend kwam hij thuis, gelukkig kon vader Adnan snel een fiets lenen van iemand zodat Mustafa toch nog meekon. Tja als je dat hoort dan besef je pas het verschil. Want onze kinderen hebben vlak nadat ze kunnen lopen ook meteen een fiets en als ze groeien een volgende.

Afijn dankzij hulp van mijn broer Rob konden wij nu een mooie degelijke 2e hands Sparta kopen en daar was hij superblij mee en apetrots.

Er waren ook nog andere kadootjes, een AZ-bal, bladen voor zijn muntenverzameling en een spel. 
Wat een feest. Kim Hoolhorst die als stagiaire van Act4you de vorige keer mee was tijdens de filmopnames had een tas meegegeven met spulletjes voor de hele familie, wat een leuke verrassing. En er was weer een tas met kleding van onze dochter Kim, daar doken de meiden direct op af, want "zij heeft smaak" roepen ze dan.

Nicole en Rutger kwamen op bezoek met een envelop en daar mocht hij zelf iets voor uitzoeken. Mustafa voelt zich echt jarig.

Moeder Hanae had een supertaart gebakken met op verzoek een AZ-logo (dat door Ahmed was gecreëerd aan de hand van het voorbeeld op hun AZ-klok). Zag er geweldig uit, daar kreeg je meteen zin in, maar nee, de taart was getoond en werd weer in de koelkast gezet?!


We kregen frisdrank en een stuk eigengebakken cake, daarna ging Hanae naar de keuken om het avondeten te maken. Het werd improviseren natuurlijk, maar dat maakte niets uit. We waren nu met z'n tienen, in de kamer staat een bankstel en een kleine - soort van kampeertafel - met vier plastic stoelen. Dus eten op de tafel - we houden een lopend buffet - en bord op schoot. En het was weer een heerlijke maaltijd, gevulde aubergines, gehaktrolletjes, salade, rijst met noten en kip, en je moet twee keer, liefst drie keer opscheppen - we ploften bijna. 

Hanae in de gemeenschappelijke keuken, op elke gang is één keuken voor alle bewoners en één wasruimte met was- en droogmachines. Hanae en Eman nemen dan de pannen mee naar de keuken en vervolgens als het eten klaar is worden in hun kamer de borden volgeschept. Na het eten gaan ze weer afwassen in de keuken. Alles moet daarna weer mee naar hun eigen kamer. Daar hebben ze in de slaapkamer een paar lockers waar ze hun kleren en serviesgoed bewaren. Meer kastruimte is er niet. Toen Hanae mij haar leesboeken wilde laten zien kwamen die onder de bank vandaan, ze schaamde zich daar wel een beetje voor, maar er is geen andere plek, ze mogen geen planken ophangen.

En ja, daarna kwam dus die taart weer uit de koeling, het klapstuk. Er werden grote stukken van gesneden en uitgedeeld bij de thee. 

De smaak was raak en dat in een klein oventje, daar snap je niets van hoe ze dat toch elke keer weer voor elkaar krijgt.

 

De kinderen praten honderduit over school, wat gaat het lekker met ze, prima cijfers allemaal. Ahmed vindt het jammer dat hij door toch nog wel wat achterstand moeite heeft met het lezen van technische details in de bouwtekeningen waardoor hij juist voor dat zo belangrijke vak te laag scoort. Want de uitvoering uiteindelijk is prachtig. Hij laat twee stoelen en een kruiwagen zien die hij heeft gemaakt.

Eigenlijk wil hij naar een architectenopleiding, eventueel via tussenstap MBO bouw in Leiden.
Mustafa wil naar de Havo/vwo, maar advies van school is vooralsnog vmbo, dat wordt dus afwachten hoe hij de Citotoets gaat maken. Eman is inmiddels van basis naar kader gepromoveerd en gaat goed en Dunia had steeds moeite met spelling, maar haalde deze week een tien, daar mogen ze toch trots op zijn, zeker gezien de omstandigheden.

Adnan en Hanae krijgen nu een aantal weken Nederlandse les van Thea en je merkt nu al verschil, ze begrijpen sowieso veel, maar ook het spreken gaat al beter. Vooral voor Hanae werkt het motiverend, doordat er nu serieus aandacht aan wordt besteed durft ze ook meer, het doet haar goed.

Dunia vertelt ook over een uitstapje dat ze afgelopen zomer maakten met
vrijwilligers van de Kinderclub, ze laat een fotoboekje zien waar ze stralend in te zien is, wat mooi dat Stichting Vrolijkheid dit voor de kinderen organiseert.


Ahmed is trots dat ze de laatste voetbalwedstrijd hebben gewonnen en er wordt gepraat over AZ en Ajax.

Hanae vertelt dat toen ze met de voorbereidingen bezig was in de keuken er aan haar werd gevraagd wat ze aan het doen was, die taart met AZ??? en al dat eten. 
"Mijn zoon is jarig en hij is fan van AZ en straks komt onze familie uit Alkmaar". Dan zegt ze wat bedeesd tegen mij: "dat mocht ik toch wel zeggen hè, familie - want zo voelt het voor ons wel".  Ik zeg haar dat als dat zo voelt dan is het het prima. 

Om 21.15 uur is het tijd op om te stappen, bezoek moet om 21.30 uur van het terrein af zijn. We nemen uitgebreid afscheid met de belofte om in de kerstvakantie weer te terug te komen. Ze zwaaien ons uit, en met een heel warm gevoel rijden wij huiswaarts.
Want als je beseft dat dit gezin zo heeft genoten van dit samenzijn, met 10 mensen in een kamertje van nog geen 14 m2, met een eigengebakken taart, lekker eten (maar gemaakt in een gemeenschappelijke keuken op de gang), zittend op een 3ehands bank en plastic stoeltjes, tja dan word ik daar toch ook blij van.

PS:
Ik wil iedereen die ons steunt heel hartelijk bedanken, ook namens Hanae en Adnan, zij benadrukken telkens hoe ontzettend blij zij daarmee zijn. Het geld is besteed aan kadootjes, een fietsreparatiesetje, en voor de spullen in de kerstmand die wij de volgende keer meenemen. Bovendien probeer ik altijd een beetje reserve te houden voor onvoorziene vragen als er plotseling iets nodig is voor school of zo. 

Start met filmopnames voor documentaire

Woensdag 6 november al vroeg op pad naar Katwijk, onderweg stagiaire Kim opgehaald, zij ging mee om te zien hoe dat op locatie in zijn werk gaat.
We startten op het Andreascollege, om 09.00 uur kwamen  we daar aan en werden hartelijk welkom geheten door Marijke Guijt. Na een kopje koffie en enige uitleg over wat de bedoeling is van de film liet ze ons de lokalen zien waar we later zouden gaan filmen.
Toen Stephan Blok er was (SNB Media) gingen we naar de les van de heer Weijdema (mentor van Eman). We mochten tijdens de rekenles opnames maken en daarna hadden we een interview met Eman en haar vriendin Randa en tenslotte met de heer Weijdema zelf.
Als 2e stond de klas van Ahmed op het programma, we maakten opnames tijdens de timmerles, Ahmed was bezig met het maken van een kruiwagen, dat zag er zeer professioneel uit. Ook met hem en Tim, een vriend, een interview.
Tussendoor heeft Stephan nog buitenopnames gemaakt en als laatste een gesprek met de docent, de heer Brussee.

's Middags wilden wij in het AZC filmen, maar ondanks herhaalde verzoeken per mail en telefoon was nog steeds geen groen licht gegeven door COA (Centraal orgaan asielzoekers). We gingen toch maar naar de familie toe in de hoop dat er nog iets geregeld kon worden.
we wachten, dus  eerst eten ....

Na nog diverse telefoontjes kreeg ik uiteindelijk toestemming. We mochten in hun kamers filmen, in de keuken en buiten, maar er mochten absoluut geen andere bewoners in beeld. Opnames bij de stempelpost waren ook verboden helaas, ik heb om fotomateriaal gevraagd en hoop dat we daarmee ook kunnen laten zien hoe het in zijn werk gaat. Ik interviewde Hanae en Adnan, Ahmed was de tolk, en daarna de kinderen zelf nog kort aan het woord.





De eerste draaidag zit er op, op het programma staan nog opnames op de basisschool bij Mustafa en Dunia in de klas en tijdens het voetballen.

Met de jongens naar het filmfestival in Utrecht

Dinsdag 1 oktober op naar NFF Utrecht.  Ahmed en Mustafa ontmoet ik op station en dan naar Louis Hartloopercomplex, de bioscoop waar we de film "Sacred defense" gaan zien.  Spannend voor ze.

 

 

 

Mustafa, heeft al niet zoveel geduld dus als hij hoort dat zijn film als laatste gedraaid wordt ......Maar gelukkig zijn 2 van de andere korte films ook leuk om te zien.  En dan dus waar we voor kwamen.  Indrukwekkend.  Goede sfeer.  Mustafa is helaas nauwelijks herkenbaar omdat alle figuranten dezelfde kleding aan hebben.  Ahmed heeft korte tekst.  En als ze dan ook nog hun naam op de aftiteling zien. Top hoor. Ze hopen dat ze binnenkort weer eens in een film mee mogen doen. Helaas valt dat niet mee, omdat ze geen verblijfsvergunning hebben mogen ze aan veel producties niet meedoen (dat dus ook al niet!).

Op vrijdag 5 juli, tijdens de laatste avond van het Keep an Eye Filmacademie Festival werden verschillende prijzen uitgereikt. Digitaal filmlab NCP Holland reikte de prijs uit aan de film die door het publiek het hoogst gewaardeerd werd. De top 3: 1. Cowboys Janken Ook / 2. Sacred Defense/  3. IK

Het juryrapport
Sacred Defense (regie: Nima Mohaghegh)
benam de jury de adem met zijn verkenning van de grenzen van geloof én vaderschap. Claustrofobisch, gedurfd en ingedikt tot de essentie is deze film. En net zo urgent als in 1982, het jaar waarin hij zich afspeelt.  Zondagnacht 6 oktober ook op tv te zien.

Na afloop op de foto met regisseur Nima Mohaghegh en producent  Bas Broertjes   

 

Dan naar het festivalpaviljoen.

Mustafa krijgt bril op voor achtbaanritje, links in beeld Paula van der Oest (eregast NFF)

 

De jongens mogen meedoen aan 3d experiment en aan filmpje voor Nederland van Boven.

 

Ze hebben korte ontmoeting met Vivienne (Z@ppsport) Mustafa in de wolken en we komen Kaylee tegen van de filmacademie.  Ook zien ze Paula van der Oest (eregast nff). Wat een leuke middag. Om 18.44 zwaai ik ze uit op het perron. 

Met Vivienne op de foto - dat is helemaal te gek voor de jongens

 

  En dan de trein in richting Den Haag 

En dit was het nieuws ......................... Nee Irak is niet veilig

RECENTE BERICHTEN

 Maar helaas niet voor Ahmed, Eman, Mustafa en Dunia

 

Naar zo'n land stuur je toch geen gezinnen. Reden voldoende voor verblijfsvergunning.



Nederlandse les

Vrijdag 20 september ben ik samen met Thea uit Katwijk op bezoek geweest bij de familie. Thea heeft gereageerd op een oproep in de Katwijker krant waarin ik op zoek was naar een vrijwilliger die Adnan en Hanae wilde helpen met Nederlands leren. De kinderen spreken inmiddels bijna vloeiend Nederlands doordat ze op school en met vriendjes daar volop gelegenheid voor hebben. Maar de ouders, die niet mogen werken en weinig sociale contacten buiten het AZC hebben lukt het niet op de taal goed te leren. Daardoor moeten de kinderen altijd mee als er zaken geregeld moeten worden en dat is niet goed. Ook merk ik al dat de kinderen soms moeite hebben om te vertalen naar het Arabisch. Ik had vorig jaar al een boek gekocht met CD voor de ouders, maar zonder hulp is het voor hun niet haalbaar, dus ben ik ontzettend blij met het aanbod van Thea die ze nu wil gaan helpen.

Het was gezellig kennismaken en met de nodige humor. De kinderen die er eigenlijk altijd bij zijn om te tolken waren nog op school dus soms was het handen en voetenwerk. Dat veroorzaakt dat toch weleens grappige momenten. Hanae doet haar uiterste best in het Nederlands wat te vragen aan Thea: "Wat wilt u drinken?"  Het antwoord is "zeg maar Thea hoor en frisdrank is prima' waarop Hanae "thee en fris?"
En als Hanae later iets wil uitleggen over de kinderen dan komt ze niet op een moeilijk woord. Ze zegt: is moeilijk nu met oudsten - last van pepermunt. Maar na enig doorvragen blijkt ze de pubertijd te bedoelen. Na enige uitleg kan ze er zelf ook hartelijk om lachen, dat woord vergeet ze niet meer.
Dunia en Mustafa komen uit school en maken ook kennis, zij vinden het wel grappig dat papa en mama les krijgen. Zelf gaan ze goed op school gelukkig. Mustafa is vandaag echter niet tevreden, had hij vorige week voor taaltoetsen twee tienen, vandaag een 6,5 en dat vindt hij heel erg (zo ambitieus).

 

Als Thea een afspraak heeft gemaakt voor de eerste les volgende week gaat ze naar huis en ik blijf nog even gezellig kletsen. De tas met kleding (dank aan Annemiek) wordt met groot enthousiasme uitgepakt. En ook de andere spulletjes zijn zeer welkom, Dunia duikt meteen in een meidenblad.

 

Van Rob heb ik weer een envelopje met buitenlandse muntjes mee voor de verzamelaar Mustafa. Samen met zijn vader bekijkt hij ze enthousiast, er blijken ook munten uit Irak bij te zijn waarop Adnan meteen in jeugdherinneringen duikt. Enthousiast vertelt hij ons hoe hij met zo'n muntje als jongen iets ging kopen. Nu is het geld niets meer waard, maar is wel mooi om te zien dat hij gelukkig nog goede herinneringen ook heeft aan het land dat hij door oorlog heeft moeten verlaten. Mustafa vindt het prachtig, geniet en vraagt of ik Rob alsjeblieft wil bedanken.

 

Dan is de lunchpauze voorbij en de kinderen zijn eigenlijk al wat laat dus bied ik ze een lift aan, Hanae rijdt ook mee om te gaan stempelen. Eerst Dunia en Mustafa naar school gebracht, kennis gemaakt met de leerkrachten, en excuses dat ze paar minuutjes te laat zijn. Dan met Hanae naar de stempelpost, elke dag (behalve zondag) moeten de volwassenen zich daar melden tussen 13.00 en 14.00 uur waardoor men dus ook een beperking heeft om de stad uit te gaan. Als je de stroom mensen de gang naar de stempelpost ziet maken dan besef je eens te meer dat dit een uitzonderlijk bestaan is. En Hanae vertelde dat ze het ook niet meer snapt. Sommige mensen hoeven maar 1 keer per week te stempelen, zij elke dag. En voorheen mocht je partner je ziekmelden, maar nu moet ook daar eerst een doktersverklaring voor worden gehaald.

Eenmaal weer thuis nog even napraten en dan komt Eman uit school, ze ziet er prachtig uit, er werden schoolfoto's gemaakt vandaag dus extra aandacht besteed aan make-up natuurlijk. Ze laat me een paar foto's zien van haar klas en vriendinnen en vertelt dat ze vorige week met een groepje meiden naar Bodegraven was op bezoek bij een vriendin uit het AZC die nu status heeft en inmiddels met haar ouders en zus in een eengezinswoning woont. Het was een gezellig uitje maar ook dubbel, want o wat zou zij ook graag in een gewoon huis wonen.



Ik spreek met ouders af dat ik via Eman nog zal contacten over het uitje van de jongens 1 oktober. Mustafa en Ahmed zijn uitgenodigd op het Filmfestival waar de film Sacred Defence in première gaat, zij hebben daaraan meegedaan.
Inmiddels mag Mustafa gelukkig ook weer meevoetballen, dankzij hulp van familie en vrienden kon hij een tenue aanschaffen en was superblij met zijn felgekleurde schoenen.
Hij had al een paar keer niet kunnen meetrainen/spelen omdat hij geen goede spullen had maar nu kan hij weer volop gaan genieten van zijn favoriete sport. 



In de hal kom ik Melissa (5) tegen, een Turks meisje dat ook in Alkmaar woonde en op school zat, zij zijn onlangs naar Katwijk gestuurd in afwachting van terugkeer naar Turkije. En dat is vreemd, want er was toch besloten om gezinnen met kinderen niet meer van het ene AZC naar het andere te verhuizen. Men zou tijdens de asielprocedure op één adres mogen blijven, wederom valse beloftes dus. Melissa (midden) wil de groetjes doen aan haar juf en meester en een vriendinnetje in Alkmaar, dan op de foto met haar nieuwe vriendinnetjes.
 
Haar vader en broer komen erbij, ik wens ze veel sterkte toe en hoop ook voor hen op nog wat geluk.

En dan pasje terugbrengen naar receptie, nog een omhelsing, een zwaai en op naar de slagboom. Gelukkig is het niet meer zo dramatisch als voorheen als ik elke keer de idee had dat het wel de laatste keer kon zijn dat ik ze zag, maar het blijft moeilijk afscheid nemen. Wat zou ik graag zien dat ik een keer kan wegrijden bij een fijn huis in een gewone Nederlandse straat waar de kinderen op de stoep staan en zwaaien i.p.v. achter een slagboom. Of die koppies achter het raam van hun schamele verblijf.