Voor het eerst op vakantie

Dankzij sponsoring van Landal Green Parks konden wij voor Ahmed en familie voor een heel mooi prijsje (135,-) een midweek vakantie voor ze regelen in Eerbeek.
Park Coldenhove ligt prachtig in de bossen en er is van alles te doen. 

Nooit eerder waren ze zo lang van "huis" (lees Asielzoekerscentrum). Soms een dagje, vorig jaar weekend, maar langer kon en mocht niet.

De redenen daarvoor:  ze moesten tot voor kort dagelijks stempelen en mochten de gemeente niet uit. Ze hebben uiteraard geen geld voor vakantie en geen vervoer. 

Omdat ze momenteel een asielprocedure hebben lopen hoeven ze maar 1 keer per week te stempelen (melden bij COA) en ze mogen de gemeente nu wel uit.
Met hulp van derden lukte het nu dus wel om iets voor ze te organiseren.

Maandag 20 juli was ik eind van de ochtend in Katwijk om ze op te halen. Ik trof een zenuwachtig gezin aan, koffers en tassen stonden klaar. Ze vroegen van alles over hoe het daar zal zijn. Ik zei, je ziet het over een paar uurtjes en we gingen op pad. Ahmed ging met zijn vader met de bus/trein richting Apeldoorn waar ze door Loes van het station zouden worden opgehaald. Hanae, Eman, Mustafa en Dunia met mij in de auto richting Veluwe.


Om half drie waren we ter plaatse, inchecken en op naar de bungalow. Een heel mooi 6-persoons huisje, de bedden al opgemaakt, super!
Ze keken hun ogen uit. Is het voor ons vaak een wat kleine behuizing in de vakantie, voor hen was dit superluxe. De jongens een eigen kamer, de meiden en vader en moeder ook. Mooie halfopen keuken, wat Hanae deed verzuchten, wat is dit veel gezelliger zo om te koken. In het AZC hebben ze geen eigen keuken, als ze met haar pannen naar de grote keuken in de gang gaat, moet ze soms een paar keer heen en weer lopen. Als het eten klaar is met de pannen naar de slaapkamer alwaar het eten op borden wordt geschept. Om half vier arriveren de mannen met Loes, gezellig even met elkaar wat drinken met eigen gebakken lekkers erbij natuurlijk.

vlnr Adnan, Mustafa, Ahmed, Loes, Eman, Hanae, Dunia

Loes vertrekt richting Apeldoorn en wij gaan het park verkennen en boodschappen doen. Daarna paar spelletjes met de kids en gezellig samen eten.

Ik blijf gezellig eten en beloof de volgende dag natuurlijk terug te komen, ik slaap in Apeldoorn zodat ik niet zo ver hoef te rijden.

De volgende dag tref ik een enthousiaste familie aan, de jongens hebben al gezwommen, Hanae vertelt dat ze heerlijk heeft geslapen, zo lekker rustig hier, ze genieten. Ik stel voor om te gaan midgetgolfen. Het is prachtig weer.

 spannende strijd, Adnan wint!

Helaas is het voor mij tijd om richting Alkmaar te gaan, vrijdag ben ik er weer voor de terugrit.

Ze krijgen woensdag bezoek van Nicole, donderdag van Kim en Chris. Er wordt volop genoten van alle faciliteiten, bowlen, poulebiljart, bowling, zwemmen.  

Vrijdagochtend om 10.30 uur staan de koffers klaar, de auto wordt ingeladen en we drinken nog even iets op het terras. Dan is het tijd om op pad te gaan. Loes brengt de mannen weer naar de trein en wij rijden richting Katwijk. Ze praten nog honderduit onderweg. Maar als we vlakbij het AZC zijn wordt het steeds stiller in de auto. Als we de straat inrijden en het gebouw komt in zicht merk ik aan Hanae dat ze het letterlijk benauwd krijgt. Dat maakt het voor mij wel wat dubbel. Soms vraag je je af of je ze wel moet confronteren met uitjes als dit, want daarna komt de realisatie extra hard aan dat ze terug moeten naar hun vreselijk naargeestige onderkomen. 

Toch geeft het zien van die blije gezichten deze week en het voor 1 week even als gezin in een huis samen te kunnen zijn de doorslag. Ik hoop dat ze er hebben kunnen bijtanken en dan wens ik dat volgend jaar zomer er geen vakantiehuisje is maar een echt huis waar we dan druk zijn om het voor hun in orde te maken. Mag er een wonder gebeuren (al is het te gek dat we dat een wonder moeten noemen). 

Ik wil de mensen die mij wederom hebben geholpen met vervoer, bijdragen in geld, of welke steun dan ook heel hartelijk danken. 

En uiteraard een dikke  pluim voor Landal Green parks.

        

  

DANK NAMENS DE HELE FAMILIE !

COLDENHOVE

Goed en slecht nieuws

Afgelopen zondag helaas een triest bericht moeten overbrengen bij Ahmed en zijn familie. In februari 2014 hebben wij voor hen het Kinderpardon aangevraagd. Zij wonen nu al 6 1/2  jaar in Nederland en terug naar Irak is geen optie. Tot voor kort moesten de ouders dagelijks stempelen tussen de middag en mochten de gemeente niet uit. Door een tijdelijke regeling tot oktober (ivm oorlog in Irak die ernstiger is op het moment) hoeven ze nog maar 1 keer per week te stempelen. 

Het Kinderpardon werd afgewezen en we hebben bezwaar aangetekend omdat de reden welke men aangaf in strijd is met het doel van het Kinderpardon menen wij. De IND oordeelt dat als de ouders in de loop der tijd niet hebben meegewerkt aan vrijwillige terugkeer naar land van herkomst hun kinderen geen recht hebben op Kinderpardon. Men gaat er van uit dat ouders het Kinderpardon misbruiken om zelf te mogen blijven. Echter hiermee zijn de rechten van het kind dus in het gedrang. 
29 Mei was de rechtszaak in Den Haag, vorige week kregen wij de uitspraak en wederom afgewezen. 
Zondag kwam dat nieuws als een hamerslag. Tranen, ongeloof, wanhoop en de vraag wat nu?
Wij (hun advocaat, de familie en ik) gaan nu kijken welke mogelijkheden er zijn om verder te procederen. volgens het IVRK (Kinderrechtenverdrag) kan het niet zo zijn dat kinderen de dupe zijn van acties, dan wel in dit geval passief gedrag van ouders. Daarnaast is ook Defence for Children ook bezig met het uitzoeken van de rechten omdat kinderen die jarenlang in een AZC moeten wonen hiervan ernstige klachten oplopen in hun ontwikkeling.  Als wij een klacht willen indien moet er eerst een beroepsprocedure gestart worden  bij de Raad van State. We zijn er nog niet helaas. Tevens loopt er nog een reguliere asielaanvraag die zij mochten indienen omdat de stad waar ze vandaan komen (Mosul) totaal onveilig is (lees: er is niets van over). Er is dus nog hoop, maar ....... in de tussentijd kunnen zij dus niets opbouwen, zonder verblijfsvergunning mogen de ouders niet werken, kunnen de kinderen maar beperkt studeren (moeilijkheden met stages) en wonen zij dus in een veel te kleine ruimte zonder enige privacy.
Hoe kan dit in Nederland??



Gelukkig had ik ook iets positiefs te melden. Kim, Chris en ik waren speciaal met de bus gekomen zodat wij maar liefst 3 fietsen mee konden nemen welke wij dankzij gulle gevers hadden verzameld (dank aan Marieke, Theo, Monique & Regina). 



Thea had onlangs ook al een fiets geregeld dus nu is het hele gezin weer mobiel. Omdat Dunia in augustus voor het eerst naar de middelbare school gaat was het voor haar ook super belangrijk een goede fiets te hebben. Mustafa gaat in het nieuwe schooljaar naar een andere locatie (hoger niveau) en Eman voor het eerst naar het MBO in Leiden.

Komende maandag ga ik de familie naar de Veluwe brengen voor een midweekje vakantie. Dankzij sponsoring van Landal Green Parcs (echt top!).
Het is ze zo gegund, even lekker weg uit het AZC.
En dan hopen wij dat er binnenkort ook nog een mogelijkheid komt dat ze naar het AZC in Alkmaar kunnen verhuizen. Omdat ze in een asielprocedure zijn mogen ze uit het uitzetcentrum Katwijk, maar helaas werken de instanties nog niet echt mee. We blijven proberen.

Eman is geslaagd!

Eman is alsnog geslaagd, kwam ze eerst een half puntje tekort voor Economie, met een herexamen behaalde ze alsnog voldoende en vorige week was ik bij de diploma-uitreiking. 

De mentor meldde nog even dat het voor haar extra lastig was om te studeren, in het AZC wonen betekent geen echte eigen plek om huiswerk te maken. Ze vroeg dan ook regelmatig of ze op school mocht leren en dat kon gelukkig ook.
Hij was wel erg optimistisch over de uitslag Kinderpardon, laten wij hopen dat hij gelijk krijgt.

Kim en ik waren bijtijds bij hun thuis donderdagavond en ook Nicole kwam met de auto zodat wij de hele familie mee konden nemen naar het Andreascollege.

Een grasveld vol eetkraampjes en frisdranken. Na de "inloop"  een toespraak van de directie. Alle geslaagden mogen de pet de lucht ingooien op z'n Amerikaans en dan gaat elke groep met familie mee naar hun lokaal voor de diploma-uitreiking.

De handtekening is gezet, op naar het MBO. Eman wilde richting Juridische Dienstverlening maar dat is niveau 4 en kon helaas niet met VMBO kader. Ze gaat nu naar detailhandel.

Eman en mentor

trotse familie

afscheid leerkrachten