In beroep

De definitieve uitslag is bekend. Asielverzoek is afgewezen. De advocaat wil nog wel beroep aantekenen. Het was al in april bekend dat hun papieren niet in orde waren en dat hebben ze nu als reden aangegeven (juni). Nu is er geen tijd meer voor een contra-expertise, die kan is hen dus ontnomen.

Ze moeten terug naar Ter Apel, daarover was weer veel gedoe. Eerst moesten ze direct weg, mochten geen bagage meenemen. Ahmed heeft met hun advocaat overlegd en gelukkig werd toen geregeld dat ze een dat later met hun bagage terug konden naar Ter Apel.

Hun zaak komt voor op 14 juli in Utrecht om 09.00 uur. Tja vanuit Ter Apel kan je zo vroeg niet in Utrecht zijn, wat nu.
Wij doen een oproep en vinden vrienden bereid om ze een nacht onderdak te bieden. Ze kunnen dan een nachtje in Alkmaar slapen, van daaruit lukt het wel om op tijd in Utrecht te zijn.

13 Juli komen ze na een treinreis van uren in Alkmaar aan, we brengen ze naar hun logeeradres. Daar eten en vroeg naar bed. De volgende ochtend om half zeven op de trein naar Utrecht.
We komen op Utrecht CS aan, het stroomt van de regen. Het is nog ruim 10 minuten lopen, we komen doorweekt aan bij de rechtbank. Daar is hun advocaat, we hebben kort overleg. De jongste kinderen mogen niet mee naar binnen en moeten in de wachtkamer blijven.

Er is (nog) geen tolk, staat in de file schijnt het. Men wil niet langer wachten, Ahmed moet dan maar vertalen. Als we net ca. 5 minuten in de verhoorzaal zijn komt er toch nog een tolk, gelukkig. De ambtenaar van de IND zegt het "vervelend'' te vinden wat er is gebeurt. Een foute opmerking vindt de advocaat. Voor deze mensen gaat het om leven en dood en dan is "vervelend'' ongepast. Er worden nog wat vragen gesteld, maar alles duurt niet lang. Uitspraak over een week.

Nog even kort nagesprek met de advocaat en dan lopen we terug naar station. We drinken wat en dan is het tijd om naar de trein te gaan. Ik loop hand in hand met Dunia, ze vraagt of ik in de vakantie nog naar hun toe kom. "Het is altijd zo gezellig als we samen zijn". Tja, daar word je toch wel stil van. Want hoe gezellig is het als je elkaar ziet in een AZC, bij de IND, in de wachtkamer bij de rechtbank.... Maar kinderen zijn flexibel en verleggen ook hun grenzen in tijd van nood.