Verhaal in de krant

Kerst in Katwijk- dubbel gevoel

Donderdag jl. was ik de hele dag naar Katwijk op bezoek bij Ahmed en Eman en familie. Een auto vol spullen. Er stonden nog een paar dozen met persoonlijke bezittingen bij een Iraakse vriend die in Alkmaar woont, die heb ik meegenomen. Ze hebben daar eigenlijk geen ruimte voor, maar de kinderen hadden erom gevraagd, ze gaan in de kerstvakantie kijken wat ze daar willen/kunnen houden en de rest neem ik de volgende keer mee terug en zal dat voor ze bewaren.

Ook een grote mand mee met kerstkadootjes die ik heb kunnen kopen dankzij gulle giften van een aantal lieve vrienden. Ook een winterjas voor Dunia, een trui voor Mustafa  en een DVD-speler, want ik heb een taalcursus besteld zodat Hanae (de moeder) Nederlands kan gaan leren. Misschien is het slechts voor een korte tijd, maar zolang ze hier nog zijn moet ze zich wel beter kunnen redden en niet altijd afhankelijk zijn van de kinderen.

Verder wat lekkers voor de feestdagen, kaarsjes om het toch nog een beetje gezellig te maken in hun schamele onderkomen. Een paar films voor de kerstvakantie en een familiespel. Wij zijn nu bezig om een fiets voor Hanae te regelen en er een laptop die kunnen de kinderen dan ook voor schoolwerk gebruiken.

kerstboom in de hal LUMC

Het was een drukke dag, eerst met Ahmed en zijn moeder naar LUMC geweest naar de kinderarts. Ze keken hun ogen uit en Hanae zij dat als ze toch nog op straat worden gezet ze dan wel in de hal van het ziekenhuis wil gaan wonen, ze vond het zo prachtig. En de gigantische kerstboom in de hal, tja daar toch maar even op de foto.

Ahmed is doorgestuurd naar een hematoloog en een dermatoloog, hij kan daar in februari terecht voor verder onderzoek.

’s Middags naar de school van Eman en Ahmed, de mentor van Eman was gelukkig bereid het 10-minutengesprek van ’s avonds naar de middag om te zetten zodat ik met Hanae en Eman daar ook nog naar toe kon. Eman had een super goed rapport, het laagste cijfer een 6, het hoogste een 9. Echt knap zo snel als ze het oppakt. Ook Ahmed doet het goed, met zijn mentor afgesproken dat we in januari een gesprek hebben. Ik vind het belangrijk dat moeder wel betrokken blijft bij de gang van zaken op school, ze was er tot nu toe niet geweest omdat ze er alleen niet kan komen. Als de kinderen over school spraken had ze geen idee hoe het er uit zag. 

Dunia in haar nieuwe jas

Ahmed moest later die middag een boodschap doen, ik bood aan even met de auto te gaan, mogen wij dan ook mee riepen ze allemaal tegelijk. Wel ja natuurlijk, en dan rijden we even later naar het kleine centrum richting supermarkt als Dunia zegt “O wat fijn dat ik hier weer een keertje ben, dat is zo lang geleden”  Boodschappen doen in de supermarkt, een uitje, de jongste kinderen komen niet verder dan het AZC-terrein.

Thuisgekomen wilden we naar binnen gaan, maar ik werd teruggeroepen door de beveiliging. Ik had ’s morgens een bezoekerspas gehaald en afgesproken dat ik die ’s avonds pas weer zou inleveren, maar er was wisseling van de wacht geweest. Gelukkig het was in orde en ik kon weer naar binnen. Op die momenten besef je dat het inderdaad geen gewone flat is.

Na een wederom heerlijke maaltijd – wat knap dat Hanae met zo weinig middelen dat toch maar weer voor elkaar krijgt – ging ik huiswaarts met een brok in mijn keel, uitgezwaaid door 4 enthousiaste maar ook bedroefde kinderen. “Dag, tot januari!”

 Inmiddels heb ik een brief gekregen van B&W dat mijn aanvraag in behandeling is wat betreft een verzoek of ze toch niet terug naar Alkmaar mogen komen. Een sprankje hoop.

De situatie in Irak is nog sneller verslechterd als ik had vermoed nadat de Amerikanen zijn vertrokken. Heel veel aanslagen de afgelopen tijd, daar kan je toch nu geen mensen naar toe sturen.

De aktie van Groenlinks en BN’rs    http://www.kinderpardon.nu/    loopt geweldig, er zijn al ruim 82.000 steunbetuigingen. Als je nog niet hebt ingeschreven, alsjeblieft doe het alsnog.

Ik wil iedereen heel hartelijk bedanken voor de hulp die ik krijg met  alle middelen, ik heb geld gekregen waar ik spullen van kon kopen, ik heb speelgoed gekregen, er zijn kaarten gestuurd. Echt top, dat helpt mij ook weer verder.

Hierbij een dankjewel van de kinderenvan de kinderen zelf.

Hoeveel ruimte gun je een gezin

Het is al erg dat kinderen na een jarenlang verblijf naar een land worden (terug)gestuurd waar ze niet of nauwelijks herinnering aan hebben, waar het onveilig is.  Maar dan maanden te moeten wonen in AZC Katwijk dat is eigenlijk te gek.  Men woont dat in units: 2 personen per kamer van  nog geen 14 m2 met 2 eenpersoonsbedden, een koelkastje en tv, een tafel met 2 stoelen. In het kleine halletje tussen beide kamers een wc en doucheruimte. In één van beide kamers nog een paar metalen kasten. Is een gezin groter dan 4 personen dan moeten de andere gezinsleden (ook als het kinderen zijn) met andere bewoners zo’n unit delen. Koken kan in de centrale keuken en dan met de pannen naar de slaapkamer.
Voor dieren gelden zelfs regels:  Paardenstal  Voor de minimale afmeting van de ruimte die een paard nodig heeft, gelden de volgende uitgangspunten. Paarden hoger dan 1,75 meter moet het vloeroppervlak minstens 12,25 vierkante meter bedragen. Dat is dus per paard!

Waar moet u als huurder van een kamer op letten?
Als huurder heeft u recht op gemiddeld minimaal 14 m2 woonoppervlak per persoon!

Voor woningen bedraagt de minimale oppervlakte 18 m² voor 1 persoon, 27 m² voor 2 personen etc. Voor een kamer gelden de volgende minimale oppervlaktenormen. Daar bedraagt het minimum van het woongedeelte 12 m² voor 1 persoon, 18 m² voor 2 personen,
etc. Woonruimte (voor mensen) Bron www.denhaag.nl

Wat zou het toch mooi zijn als Ahmed met zijn familie weer terug konden komen naar Alkmaar, waar ze het zo naar hun zin hadden. Ahmed (14) die samen met zijn ouders en broertje (10) en 2 jongere zusjes van Alkmaar naar Ter Apel, een week naar Gilze en terug naar Ter Apel, nu sinds de zomer 2011 in Katwijk wonen.

Verhuisd naar Katwijk

In augustus krijg ik een telefoontje van Ahmed, ze zijn plotseling naar AZC Katwijk verhuisd. Ze weten zelf niet precies waarom.



Het blijkt dat de gezinnen uit ter Apel weg moeten. Katwijk is trouwens ook het centrum voor mensen die op korte termijn teruggestuurd gaan worden.

Het voordeel is dat ze iets dichter bij de bewoonde wereld zitten en ook dichter bij Alkmaar.

Eman, Ahmed en Hanae in de kamer AZC Katwijk

Nadeel is echter dat ze geen eigen woonruimte meer hebben. Ze wonen in 2 slaapkamers met in een kamer, 2 bedden, kleine eettafel met stoelen, koelkast en tv. Per 2 kamers een douche en wc en 3 kasten voor de kleding.

Op de gang een gezamenlijke keuken waar ze kunnen koken. De kamers zijn hopelijk echt voor kort verblijf want hier wil je echt niet lang zitten.

Om even een beeld te schetsen:
advies gemeente Den Haag

Waar moet u als huurder van een kamer op letten? Woonruimte (voor mensen) Bron www.denhaag.nl Gepubliceerd: 25 januari 2011 Laatste wijziging: 24 februari 2011
Let op beschikbare oppervlakte per persoon
Als huurder heeft u recht op gemiddeld minimaal 14 m2 woonoppervlak. Let er goed op dat dit ook daadwerkelijk zo is.  Voor woningen bedraagt de minimale oppervlakte 18 m² voor 1 persoon, 27 m² voor 2 personen, 40 m² voor 3 personen, 50 m²  etc
Voor een kamer gelden de volgende minimale oppervlaktenormen. Daar bedraagt het minimum van het woongedeelte 12 m² voor 1 persoon, 18 m² voor 2 personen etc.

Maar in het AZC in Katwijk wonen 2 mensen in een slaapkamer van ca. 14 m2 waar ze dus moeten slapen, eten, huiswerk maken, kortom wonen. En dat niet voor een paar nachtjes.
Want ook al wordt er gezegd dat ze daar kort verblijven totdat ze worden uitgezet wonen diverse gezinnen er maanden lang. En de centrale hal wordt bijna niet schoongemaakt, het is vaak smerig.
En die gangen spelen de kleine kindjes, triest.
De discussie loopt al weer enige weken, en niet ten onrechte. Wat een gesol met die mensen. Het is zo erg dat ze jaren in onzekerheid leven.

In beroep

De definitieve uitslag is bekend. Asielverzoek is afgewezen. De advocaat wil nog wel beroep aantekenen. Het was al in april bekend dat hun papieren niet in orde waren en dat hebben ze nu als reden aangegeven (juni). Nu is er geen tijd meer voor een contra-expertise, die kan is hen dus ontnomen.

Ze moeten terug naar Ter Apel, daarover was weer veel gedoe. Eerst moesten ze direct weg, mochten geen bagage meenemen. Ahmed heeft met hun advocaat overlegd en gelukkig werd toen geregeld dat ze een dat later met hun bagage terug konden naar Ter Apel.

Hun zaak komt voor op 14 juli in Utrecht om 09.00 uur. Tja vanuit Ter Apel kan je zo vroeg niet in Utrecht zijn, wat nu.
Wij doen een oproep en vinden vrienden bereid om ze een nacht onderdak te bieden. Ze kunnen dan een nachtje in Alkmaar slapen, van daaruit lukt het wel om op tijd in Utrecht te zijn.

13 Juli komen ze na een treinreis van uren in Alkmaar aan, we brengen ze naar hun logeeradres. Daar eten en vroeg naar bed. De volgende ochtend om half zeven op de trein naar Utrecht.
We komen op Utrecht CS aan, het stroomt van de regen. Het is nog ruim 10 minuten lopen, we komen doorweekt aan bij de rechtbank. Daar is hun advocaat, we hebben kort overleg. De jongste kinderen mogen niet mee naar binnen en moeten in de wachtkamer blijven.

Er is (nog) geen tolk, staat in de file schijnt het. Men wil niet langer wachten, Ahmed moet dan maar vertalen. Als we net ca. 5 minuten in de verhoorzaal zijn komt er toch nog een tolk, gelukkig. De ambtenaar van de IND zegt het "vervelend'' te vinden wat er is gebeurt. Een foute opmerking vindt de advocaat. Voor deze mensen gaat het om leven en dood en dan is "vervelend'' ongepast. Er worden nog wat vragen gesteld, maar alles duurt niet lang. Uitspraak over een week.

Nog even kort nagesprek met de advocaat en dan lopen we terug naar station. We drinken wat en dan is het tijd om naar de trein te gaan. Ik loop hand in hand met Dunia, ze vraagt of ik in de vakantie nog naar hun toe kom. "Het is altijd zo gezellig als we samen zijn". Tja, daar word je toch wel stil van. Want hoe gezellig is het als je elkaar ziet in een AZC, bij de IND, in de wachtkamer bij de rechtbank.... Maar kinderen zijn flexibel en verleggen ook hun grenzen in tijd van nood.

Slecht nieuws

Helaas, beroep is afgewezen en dat houdt in dat de familie geen recht heeft op een nieuwe procedure. Men vindt wel dat de IND fouten heeft gemaakt maar niet zo dat het bepalend is geweest voor het proces. Dat houdt in dat ze nu op korte termijn weggestuurd kunnen worden. Hoe en wanneer precies is nog niet bekend maar de Dienst terugkeer en vertrek (DT&V) is al bij ze langsgeweest.

Ik had Eman aan de telefoon en dat viel niet mee, ze was erg bedroefd en maakt zich zorgen over haar moeder die was ingestort.

Kort daarna gaan we op bezoek, we moeten praten. We moeten ze uitleggen wat ze nu moeten doen. Ze moeten toch echt een plan maken voor als ze teruggaan. Wat te doen als ze daar aankomen. Vader is erg bang dat hij niet verder komt dan het vliegveld. Er zijn nog steeds veel aanslagen.

Via internet kwam ik een uitzending tegen van de VARA, verslaggever Sinan Can is in juni 2011 naar Irak geweest om een gezin te bezoeken dat in april naar Irak was gestuurd. Volgens minister Leers is het tenslotte veilig genoeg daar.

Na het zien van deze film was ik aangeslagen. Vader geen werk, afhankelijk van familie die daardoor ook vertelt wat ze wel en niet mogen. Oudste dochter (3 maanden voor haar eindexamen uit Nederland weg) moet weer gesluierd. Andere dochter moest trouwen en toen ze aangaf dat niet te willen is ze mishandeld. De jongens van een jaar of 12 moeten eigenlijk naar de 1e klas om weer Arabisch te leren, maar dat voegt natuurlijk niet.
De film hebben ze afgegeven als bewijsmateriaal dat het niet goed gaat, maar de reactie kwam er op neer dat het '' maar een film'' is.

Verhoor bij de IND

Er kwam een oproep van de IND (immigratie- en naturalisatiedienst) voor een persoonlijk gesprek, dat zal plaatsvinden in Den Bosch op17 juni. Zij moeten een dag daarvoor in Gilze zijn, maar vervoer moeten zij dit keer zelf regelen en dat is natuurlijk een probleem. Met openbaar vervoer uit Ter Apel is bijna niet te doen, dus een actie op touw gezet. Geld ingezameld en toen bood een kennis spontaan aan om met zijn eigen busje te gaan rijden (voor alleen de benzinevergoeding). En zo reed George van Alkmaar naar Ter Apel, naar Den Bosch en terug naar Alkmaar. Ze werden ondergebracht met z'n zessen in 1 kamer en daar moesten ze een week blijven! 

De dag van HET INTERVIEW  (ASIELGESPREK) bij de IND, zowel vader als moeder werden gehoord.

Vanmorgen zijn Hans en ik om 5 uur opgestaan en vroeg naar ’s Hertogenbosch gereden. We waren om 08.00 uur bij de IND en ons gemeld. Men wist niet of het wel in orde was als wij erbij wilden zijn. Ik zei dat we dat vooraf hadden gevraagd en dat ik telefonisch contact had gehad met medewerker IND. We moesten maar even wachten tot die contactpersoon  zou komen. Eerst kwam er iemand anders nog eens informeren, weer verhaal gedaan. Zijn collega zou er rond kwart voor negen zijn. Koffie gekregen.

Ik stuur sms naar Ahmed, zodat ze weten dat wij er zijn. Zij zitten in een aparte wachtruimte met zo’n 50 lotgenoten, wij mogen daar niet bij. Nou ja dan maar even wachten (toen wisten we nog niet dat we daar bijna de hele dag door zouden brengen).

Kwart over negen komt dezelfde man nogmaals vragen of wij hem al hadden gesproken. Nee dus. Hij zou erachteraan gaan. Een kwartier later komt de desbetreffende ambtenaar naar ons toe. Het was niet de bedoeling dat wij erbij zouden zijn. Ik leg nogmaals uit dat ik van de advocaat, een medewerker van vluchtelingenwerk en uiteindelijk ook van hem had doorgekregen dat het wel kon als de familie daar zelf prijs op stelde. Hij zou het met zijn collega overleggen en die zou dan wel terugkoppelen.

Nog maar een kop koffie. Rond 11.00 uur meldt zich de vrouwelijke collega, excuses voor de vertraging maar de tolk was te laat. Zodra zij er was zou het gesprek met vader van Ahmed beginnen, uiteindelijk ging ze akkoord dat wij er dan ook bij mochten zijn.

Om 11.30 uur worden wij opgehaald. De tolk wordt aan ons voorgesteld en wij lopen mee naar de wachtruimte waar de familie zit. Ze kijken blij verrast als ze ons binnen zien komen, een korte omhelsing en dan gaan we met vader mee naar de verhoorkamer.

De ambtenaar gaat achter de PC zitten en legt de procedure uit, de tolk vertaalt.  Wij zitten erbij als toehoorders en als steun.

Na de uitleg van de procedure begint het verhoor. Er worden vragen gesteld en de heer Thanon mag zijn verhaal doen, waarom hij denkt toch  in Nederland te mogen blijven, dan wel waarom het gevaarlijk voor hun is om naar Irak te gaan.

De tolk vertaalt telkens een stukje, dan weer uitleg, vertalen, soms vraag tussendoor etc.

Er zijn een paar momenten dat het lijkt dat de tolk wat problemen heeft met vertalen, dat viel ons al op, wij mogen echter niets zeggen. Dhr. Thanon gaat met haar in discussie en uiteindelijk legt zij de ambtenaar uit dat hij twijfelt aan haar onpartijdigheid, dan wel hij heeft niet 100% vertrouwen in de situatie. In dat geval moet er een andere tolk komen. Pauze. Wij moeten terug naar de wachtruimte bij de receptie, de heer Thanon terug naar de familie.

Wij halen snel een broodje aan de overkant en gaan dan weer braaf zitten wachten. Dan meldt zich de ambtenaar die wij die ochtend ook al hadden gesproken, hij zegt dat het wachten is op een tolk, maar dat wij niet meer mee naar binnen mogen. Wij leggen hem uit dat wij daar toch echt wel op gerekend hebben, en waarom eerst wel en straks niet meer. We proberen voorzichtig aan te dringen, Hans stelt voor dat ik alleen mee naar binnen ga, we smeken bijna. Hij zal zien wat hij kan doen……….

Later komt zijn vrouwelijke collega terug, er is een tolk die bij het gesprek met vader zal zijn en een andere ambtenaar van de IND zal dat gesprek voeren. Zij zal tegelijkertijd met een tolk het gesprek met moeder gaan afnemen. Ik vraag of ik dan tenminste daar bij mag zijn omdat zij dat zelf ook graag wil.  

Het mag allemaal niet meer baten. We komen er niet meer in, zelfs niet in de wachtruimte. Ik geef aan dat we ze toch in ieder geval nog wel willen zien voor ze teruggaan naar Gilze. Dat viel waarschijnlijk wel te regelen na de gesprekken.

Tussendoor belt eerst Ahmed later Eman, waarom wij niet bij hun mogen zitten (zij zitten daar nu met z’n viertjes zonder vader en moeder). Ik leg uit dat het echt niet mag maar dat we elkaar later nog even zullen zien. Als ik in de gang naar het toilet voor de ramen sta kan ik de tent (waar de wachtruimte is) aan de buitenkant zien staan – 20 meter verderop.

Tussen 13.00 en 13.30 uur starten de interviews, rond 16.15 uur is vader klaar, moeder een half uur later en dan mogen we eindelijk mee naar binnen. Maar eerst wordt ons nog gevraagd of we echt wel willen want dat ze niet in een goede stemming zijn, ze hebben namelijk begrepen dat het er niet positief uitziet voor ze.  Niet voldoende nieuw bewijsmateriaal.

Reden temeer om ze te gaan steunen, natuurlijk willen wij naar binnen.

Ja , en daar zitten ze temidden van alle andere asielzoekers. Kinderen bedremmeld, vader probeert nog een lach, moeder is in tranen. Dunia met een hele dikke wang (ontstoken kies – al dagen).  Wat zeg je dan op zo’n moment.

Verslagenheid, maar tonen zich zo blij dat ze ons zien. Eerst proberen we wat te praten, dan toch maar de kadootjes, voor de jarige Eman en Hannae, maar ook voor de rest van de familie een aardigheidje meegenomen.

Ahmed vertaalt de woorden van zijn ouders, die zeggen dat ze niet weten hoe ze ons en al die andere mensen die hun steunen ooit kunnen bedanken, ze zijn blij maar er ook mee aan dat wij dat voor hun over hebben.
“Nee, jullie hoeven daar niets voor terug te doen” dit is het minste dat wij voor jullie kunnen doen. Liever hadden we een verblijfsvergunning kado gedaan, maar die macht hebben wij helaas niet.

Ze vragen of wij weten wat ze nu moeten doen. Omdat morgen de advocaat bij hun zal zijn geven we aan dat ze hem om raad moeten vragen of er misschien toch nog iets te doen is, maar we zeggen we dan die kans heel erg klein is. 

Na een half uurtje moeten ze naar de bus die alle mensen weer naar Gilze zal brengen. Daar wonen ze deze week met zijn zessen in een 1-kamerappartement. Eten kunnen ze afhalen in warmhoudbakjes en dan meenemen naar “huis”.

Hans heeft nog snel de andere tas met pakjes (van juf Nicole) uit de auto gehaald zodat ze die in de bus mee kunnen nemen.

En dan moeten ze echt instappen, emotioneel afscheid. Nog zwaaien tot het eind van de straat. Hoe nu verder?? 

Vrijdag horen ze de uitslag, maar eigenlijk weten we die al. Ze zullen dan vrijdag of zo snel mogelijk daarna terug moeten naar Ter Apel of naar een ander centrum om vervolgens te wachten of het bericht wanneer er een vlucht ?! voor hun geboekt is.

Toch nog maar even duimen en hopen op een WONDER

Wat een schrik

Het is april 2011, Ahmed belde mij in paniek op. Hij vertelde met de angst nog in zijn stem dat er politie was gekomen en dat er allemaal mensen meegenomen waren. Het bleek dat er 7 gezinnen waren opgehaald om naar Irak te worden teruggestuurd. Hier werd ''s avonds in het nieuws ook melding van gemaakt. Gelukkig waren zij nu nog niet aan de beurt, maar die onzekerheid, verschrikkelijk.

We duimen dat zij nog niet aan de beurt zijn.

Ter Apel - wat een oord

In maart komt er een vraag of Ahmed aan een film mee kan doen. Maar helaas kan dat nu niet meer, hij woont in Ter Apel en kan daar niet weg.
Als ik de eerste keer daar op bezoek kom word ik erg droevig. Alleen al de weg erheen, trieste omgeving, langs de weg lopen buitenlandse mensen met tassen en koffertjes, achter elkaar omdat de weg smal is zonder stoep. Beelden die je anders wel in het journaal ziet in het buitenland, nee dit verwacht je niet in Nederland.

We (Hans en ik) komen aan bij de poort, eerst melden bij de receptie, pasjes regelen. Dan het weerzien, ze zijn zo blij ons te zien. We lopen mee naar hun onderkomen, een klein 3-kamerappartementje op de begane grond, troosteloos. De woonkamer met kookhoek is erg klein, er staat een eettafel met plastic eetkamerstoeltjes. Geen makkelijke bank of stoelen. De afzuigkap is stuk en als er gekookt wordt staat binnen enkele minuten de hele ruimte vol stoom. Maar dat weerhoudt Hanae er niet van om met die eenvoudige middelen een heerlijke maaltijd op tafel te zetten. Als er gasten komen dan wil ze hiermee hun gastvrijheid tonen. Geweldig wat goed dat iemand daar de kracht voor heeft. Ze slapen met zijn allen in één slaapkamer, het andere kamertje daar hebben ze hun schaarse spullen liggen.

We praten over hoe het leven hier is, of ze al wat gehoord hebben hoe het nu verder gaat. Vragen of de kinderen al naar school gaan, dat wel, maar het onderwijs is erg beperkt.
Ze hopen dat hun advocaat nog iets voor hun kan doen. Na een warm weerzien nemen we afscheid, weer tranen, we hopen dat we ze nog terugzien, maar zelfs dat is geen garantie.

Het vertrek uit Alkmaar

Na enkele dagen onzekerheid, komt dan toch het bericht met de datum dat ze worden opgehaald. Op 17 februari zullen zij naar Ter Apel verhuizen.
Woensdagavond op bezoek met kadootjes voor de kinderen, er zijn nog wat vrienden op bezoek, een leraar van school, Hanae heeft koekjes gebakken, we drinken limonade en thee. Het lijkt nog even of het gewoon gezellig is, maar door de glimlach heen voel je het verdriet en de angst.
Dunia en Mustafa hadden gevraagd of ze nu naar de gevangenis moesten. Ik leg ze uit dat het wel anders zal zijn in Ter Apel, niet zo'n flat als hier, maar nee het is geen gevangenis. Hoe het er echt uit zou zien dat wist ik ook niet.


De volgende ochtend om half acht ga ik samen met Kim (mijn dochter) naar het AZC om ze gedag te zeggen. We zijn er met zijn zessen. Ik vraag om een bezoekerspasje, maar dat krijg ik niet. Ik schrik, omdat ik bang ben dat ze al zijn opgehaald. Maar nee, dat is niet zo, maar ze staan op de "Vertreklijst" en dan mogen ze geen bezoek meer ontvangen. Dit is te gek voor woorden. Ik zeg dat ik dat erg vreemd vind.
Er komt een dame in uniform binnenlopen bij de receptie en door haar portofoon geeft ze berichten door. Tegen de medewerker aan de balie zegt ze, als je versterking nodig hebt (ze knikt in onze richting) dan roep je mij maar op.


Alsof we een knokploeg zijn. Gelukkig is er ook een Iraakse vriend bij, hij kan wel naar binnen. Ik vraag hem de familie op te halen, zodat wij nog wel even afscheid kunnen nemen.
En zo gebeurt het ook, vader, moeder en de kinderen komen naar de slagboom, daar nemen wij afscheid, een verdrietig gebeuren. Ik beloof ze op te komen zoeken daar, we zwaaien nog een keer. Daar staan huilende kinderen, een erg verdrietige moeder en een vader die zich groot probeert te houden. Bang voor de toekomst.

Filmrol in "Rocket"

Eind januari 2011 kom ik in contact met een groepje studenten dat een schoolfilm moet maken. De film "Rocket" gaat over een asielzoeker die wil leren fietsen, een jongen uit het asielcentrum helpt hem daarbij. Voor die rol wordt Ahmed uitgekozen. Wij gaan samen naar Amsterdam voor de opnames, daar ontmoet hij zijn tegenspeler - Alexandro - dat was leuk, die kende hij al van Schiphol.
Van de film zou hij een DVD krijgen, nog even afwachten.

Helaas half februari krijgt het gezin te horen dat ze Alkmaar moeten verlaten. Ze worden overgebracht naar AZC Ter Apel, een vertrekcentrum - alleen het woord al.

Ahmed staat in de gang van school als hij mij dit nieuws vertelt en hij voegt eraan toe:
"Kunt u alsjeblieft iets voor ons doen?"
Dat wil ik natuurlijk wel, maar ik heb geen idee hoe.
Ik vraag hem mij op de hoogte te houden van verder nieuws. Ik wil sowieso afscheid kunnen nemen.


Thuisgekomen nadenken; de vraag bleef in mijn hoofd rondspoken. Helpen, maar hoe.
Ik neem contact op met de krant, ja ze willen een interview.
We spreken af bij het AZC en gaan samen naar het appartement. Daar volgt een uitgebreid gesprek, Ahmed vertaalt.
De volgend dag staat er een grote foto met het artikel in de krant, een noodkreet. Er komen veel reacties, meeste positief, een enkele negatieve - die heb ik genegeerd.

vlnr Dunia, Eman, Hanae, Adnan, Mustafa, Ahmed, Ellenor

Ook had ik inmiddels contact met de VPRO - Villa Achterwerk. Zij hadden nadat Eman meegedaan had in hun programma een hyvessite opgericht als steunbetuiging, ze wilden graag dat ik die site mede ging beheren. Allereerst gingen we het vriendenaantal even flink uitbreiden, in een paar weken tijd van 29 naar 210, die met name belangrijk zijn als steun voor de kinderen, het gevoel dat ze er niet alleen voor staan.