Slecht nieuws

Helaas, beroep is afgewezen en dat houdt in dat de familie geen recht heeft op een nieuwe procedure. Men vindt wel dat de IND fouten heeft gemaakt maar niet zo dat het bepalend is geweest voor het proces. Dat houdt in dat ze nu op korte termijn weggestuurd kunnen worden. Hoe en wanneer precies is nog niet bekend maar de Dienst terugkeer en vertrek (DT&V) is al bij ze langsgeweest.

Ik had Eman aan de telefoon en dat viel niet mee, ze was erg bedroefd en maakt zich zorgen over haar moeder die was ingestort.

Kort daarna gaan we op bezoek, we moeten praten. We moeten ze uitleggen wat ze nu moeten doen. Ze moeten toch echt een plan maken voor als ze teruggaan. Wat te doen als ze daar aankomen. Vader is erg bang dat hij niet verder komt dan het vliegveld. Er zijn nog steeds veel aanslagen.

Via internet kwam ik een uitzending tegen van de VARA, verslaggever Sinan Can is in juni 2011 naar Irak geweest om een gezin te bezoeken dat in april naar Irak was gestuurd. Volgens minister Leers is het tenslotte veilig genoeg daar.

Na het zien van deze film was ik aangeslagen. Vader geen werk, afhankelijk van familie die daardoor ook vertelt wat ze wel en niet mogen. Oudste dochter (3 maanden voor haar eindexamen uit Nederland weg) moet weer gesluierd. Andere dochter moest trouwen en toen ze aangaf dat niet te willen is ze mishandeld. De jongens van een jaar of 12 moeten eigenlijk naar de 1e klas om weer Arabisch te leren, maar dat voegt natuurlijk niet.
De film hebben ze afgegeven als bewijsmateriaal dat het niet goed gaat, maar de reactie kwam er op neer dat het '' maar een film'' is.

Verhoor bij de IND

Er kwam een oproep van de IND (immigratie- en naturalisatiedienst) voor een persoonlijk gesprek, dat zal plaatsvinden in Den Bosch op17 juni. Zij moeten een dag daarvoor in Gilze zijn, maar vervoer moeten zij dit keer zelf regelen en dat is natuurlijk een probleem. Met openbaar vervoer uit Ter Apel is bijna niet te doen, dus een actie op touw gezet. Geld ingezameld en toen bood een kennis spontaan aan om met zijn eigen busje te gaan rijden (voor alleen de benzinevergoeding). En zo reed George van Alkmaar naar Ter Apel, naar Den Bosch en terug naar Alkmaar. Ze werden ondergebracht met z'n zessen in 1 kamer en daar moesten ze een week blijven! 

De dag van HET INTERVIEW  (ASIELGESPREK) bij de IND, zowel vader als moeder werden gehoord.

Vanmorgen zijn Hans en ik om 5 uur opgestaan en vroeg naar ’s Hertogenbosch gereden. We waren om 08.00 uur bij de IND en ons gemeld. Men wist niet of het wel in orde was als wij erbij wilden zijn. Ik zei dat we dat vooraf hadden gevraagd en dat ik telefonisch contact had gehad met medewerker IND. We moesten maar even wachten tot die contactpersoon  zou komen. Eerst kwam er iemand anders nog eens informeren, weer verhaal gedaan. Zijn collega zou er rond kwart voor negen zijn. Koffie gekregen.

Ik stuur sms naar Ahmed, zodat ze weten dat wij er zijn. Zij zitten in een aparte wachtruimte met zo’n 50 lotgenoten, wij mogen daar niet bij. Nou ja dan maar even wachten (toen wisten we nog niet dat we daar bijna de hele dag door zouden brengen).

Kwart over negen komt dezelfde man nogmaals vragen of wij hem al hadden gesproken. Nee dus. Hij zou erachteraan gaan. Een kwartier later komt de desbetreffende ambtenaar naar ons toe. Het was niet de bedoeling dat wij erbij zouden zijn. Ik leg nogmaals uit dat ik van de advocaat, een medewerker van vluchtelingenwerk en uiteindelijk ook van hem had doorgekregen dat het wel kon als de familie daar zelf prijs op stelde. Hij zou het met zijn collega overleggen en die zou dan wel terugkoppelen.

Nog maar een kop koffie. Rond 11.00 uur meldt zich de vrouwelijke collega, excuses voor de vertraging maar de tolk was te laat. Zodra zij er was zou het gesprek met vader van Ahmed beginnen, uiteindelijk ging ze akkoord dat wij er dan ook bij mochten zijn.

Om 11.30 uur worden wij opgehaald. De tolk wordt aan ons voorgesteld en wij lopen mee naar de wachtruimte waar de familie zit. Ze kijken blij verrast als ze ons binnen zien komen, een korte omhelsing en dan gaan we met vader mee naar de verhoorkamer.

De ambtenaar gaat achter de PC zitten en legt de procedure uit, de tolk vertaalt.  Wij zitten erbij als toehoorders en als steun.

Na de uitleg van de procedure begint het verhoor. Er worden vragen gesteld en de heer Thanon mag zijn verhaal doen, waarom hij denkt toch  in Nederland te mogen blijven, dan wel waarom het gevaarlijk voor hun is om naar Irak te gaan.

De tolk vertaalt telkens een stukje, dan weer uitleg, vertalen, soms vraag tussendoor etc.

Er zijn een paar momenten dat het lijkt dat de tolk wat problemen heeft met vertalen, dat viel ons al op, wij mogen echter niets zeggen. Dhr. Thanon gaat met haar in discussie en uiteindelijk legt zij de ambtenaar uit dat hij twijfelt aan haar onpartijdigheid, dan wel hij heeft niet 100% vertrouwen in de situatie. In dat geval moet er een andere tolk komen. Pauze. Wij moeten terug naar de wachtruimte bij de receptie, de heer Thanon terug naar de familie.

Wij halen snel een broodje aan de overkant en gaan dan weer braaf zitten wachten. Dan meldt zich de ambtenaar die wij die ochtend ook al hadden gesproken, hij zegt dat het wachten is op een tolk, maar dat wij niet meer mee naar binnen mogen. Wij leggen hem uit dat wij daar toch echt wel op gerekend hebben, en waarom eerst wel en straks niet meer. We proberen voorzichtig aan te dringen, Hans stelt voor dat ik alleen mee naar binnen ga, we smeken bijna. Hij zal zien wat hij kan doen……….

Later komt zijn vrouwelijke collega terug, er is een tolk die bij het gesprek met vader zal zijn en een andere ambtenaar van de IND zal dat gesprek voeren. Zij zal tegelijkertijd met een tolk het gesprek met moeder gaan afnemen. Ik vraag of ik dan tenminste daar bij mag zijn omdat zij dat zelf ook graag wil.  

Het mag allemaal niet meer baten. We komen er niet meer in, zelfs niet in de wachtruimte. Ik geef aan dat we ze toch in ieder geval nog wel willen zien voor ze teruggaan naar Gilze. Dat viel waarschijnlijk wel te regelen na de gesprekken.

Tussendoor belt eerst Ahmed later Eman, waarom wij niet bij hun mogen zitten (zij zitten daar nu met z’n viertjes zonder vader en moeder). Ik leg uit dat het echt niet mag maar dat we elkaar later nog even zullen zien. Als ik in de gang naar het toilet voor de ramen sta kan ik de tent (waar de wachtruimte is) aan de buitenkant zien staan – 20 meter verderop.

Tussen 13.00 en 13.30 uur starten de interviews, rond 16.15 uur is vader klaar, moeder een half uur later en dan mogen we eindelijk mee naar binnen. Maar eerst wordt ons nog gevraagd of we echt wel willen want dat ze niet in een goede stemming zijn, ze hebben namelijk begrepen dat het er niet positief uitziet voor ze.  Niet voldoende nieuw bewijsmateriaal.

Reden temeer om ze te gaan steunen, natuurlijk willen wij naar binnen.

Ja , en daar zitten ze temidden van alle andere asielzoekers. Kinderen bedremmeld, vader probeert nog een lach, moeder is in tranen. Dunia met een hele dikke wang (ontstoken kies – al dagen).  Wat zeg je dan op zo’n moment.

Verslagenheid, maar tonen zich zo blij dat ze ons zien. Eerst proberen we wat te praten, dan toch maar de kadootjes, voor de jarige Eman en Hannae, maar ook voor de rest van de familie een aardigheidje meegenomen.

Ahmed vertaalt de woorden van zijn ouders, die zeggen dat ze niet weten hoe ze ons en al die andere mensen die hun steunen ooit kunnen bedanken, ze zijn blij maar er ook mee aan dat wij dat voor hun over hebben.
“Nee, jullie hoeven daar niets voor terug te doen” dit is het minste dat wij voor jullie kunnen doen. Liever hadden we een verblijfsvergunning kado gedaan, maar die macht hebben wij helaas niet.

Ze vragen of wij weten wat ze nu moeten doen. Omdat morgen de advocaat bij hun zal zijn geven we aan dat ze hem om raad moeten vragen of er misschien toch nog iets te doen is, maar we zeggen we dan die kans heel erg klein is. 

Na een half uurtje moeten ze naar de bus die alle mensen weer naar Gilze zal brengen. Daar wonen ze deze week met zijn zessen in een 1-kamerappartement. Eten kunnen ze afhalen in warmhoudbakjes en dan meenemen naar “huis”.

Hans heeft nog snel de andere tas met pakjes (van juf Nicole) uit de auto gehaald zodat ze die in de bus mee kunnen nemen.

En dan moeten ze echt instappen, emotioneel afscheid. Nog zwaaien tot het eind van de straat. Hoe nu verder?? 

Vrijdag horen ze de uitslag, maar eigenlijk weten we die al. Ze zullen dan vrijdag of zo snel mogelijk daarna terug moeten naar Ter Apel of naar een ander centrum om vervolgens te wachten of het bericht wanneer er een vlucht ?! voor hun geboekt is.

Toch nog maar even duimen en hopen op een WONDER