Het vertrek uit Alkmaar

Na enkele dagen onzekerheid, komt dan toch het bericht met de datum dat ze worden opgehaald. Op 17 februari zullen zij naar Ter Apel verhuizen.
Woensdagavond op bezoek met kadootjes voor de kinderen, er zijn nog wat vrienden op bezoek, een leraar van school, Hanae heeft koekjes gebakken, we drinken limonade en thee. Het lijkt nog even of het gewoon gezellig is, maar door de glimlach heen voel je het verdriet en de angst.
Dunia en Mustafa hadden gevraagd of ze nu naar de gevangenis moesten. Ik leg ze uit dat het wel anders zal zijn in Ter Apel, niet zo'n flat als hier, maar nee het is geen gevangenis. Hoe het er echt uit zou zien dat wist ik ook niet.


De volgende ochtend om half acht ga ik samen met Kim (mijn dochter) naar het AZC om ze gedag te zeggen. We zijn er met zijn zessen. Ik vraag om een bezoekerspasje, maar dat krijg ik niet. Ik schrik, omdat ik bang ben dat ze al zijn opgehaald. Maar nee, dat is niet zo, maar ze staan op de "Vertreklijst" en dan mogen ze geen bezoek meer ontvangen. Dit is te gek voor woorden. Ik zeg dat ik dat erg vreemd vind.
Er komt een dame in uniform binnenlopen bij de receptie en door haar portofoon geeft ze berichten door. Tegen de medewerker aan de balie zegt ze, als je versterking nodig hebt (ze knikt in onze richting) dan roep je mij maar op.


Alsof we een knokploeg zijn. Gelukkig is er ook een Iraakse vriend bij, hij kan wel naar binnen. Ik vraag hem de familie op te halen, zodat wij nog wel even afscheid kunnen nemen.
En zo gebeurt het ook, vader, moeder en de kinderen komen naar de slagboom, daar nemen wij afscheid, een verdrietig gebeuren. Ik beloof ze op te komen zoeken daar, we zwaaien nog een keer. Daar staan huilende kinderen, een erg verdrietige moeder en een vader die zich groot probeert te houden. Bang voor de toekomst.