Mustafa viert zijn 12e verjaardag

Donderdag 26 november Hans en ik op naar Katwijk met kadootjes en een fiets voor Mustafa, hij viert zijn 12e verjaardag. Dat betekent dat hij na de zomervakantie naar de middelbare school gaat, maar dan heeft hij wel een fiets nodig. Vorige week was er een kennismakingsdag voor de kinderen uit groep 8, maar omdat hij geen vervoer had mocht hij niet mee. Huilend kwam hij thuis, gelukkig kon vader Adnan snel een fiets lenen van iemand zodat Mustafa toch nog meekon. Tja als je dat hoort dan besef je pas het verschil. Want onze kinderen hebben vlak nadat ze kunnen lopen ook meteen een fiets en als ze groeien een volgende.

Afijn dankzij hulp van mijn broer Rob konden wij nu een mooie degelijke 2e hands Sparta kopen en daar was hij superblij mee en apetrots.

Er waren ook nog andere kadootjes, een AZ-bal, bladen voor zijn muntenverzameling en een spel. 
Wat een feest. Kim Hoolhorst die als stagiaire van Act4you de vorige keer mee was tijdens de filmopnames had een tas meegegeven met spulletjes voor de hele familie, wat een leuke verrassing. En er was weer een tas met kleding van onze dochter Kim, daar doken de meiden direct op af, want "zij heeft smaak" roepen ze dan.

Nicole en Rutger kwamen op bezoek met een envelop en daar mocht hij zelf iets voor uitzoeken. Mustafa voelt zich echt jarig.

Moeder Hanae had een supertaart gebakken met op verzoek een AZ-logo (dat door Ahmed was gecreëerd aan de hand van het voorbeeld op hun AZ-klok). Zag er geweldig uit, daar kreeg je meteen zin in, maar nee, de taart was getoond en werd weer in de koelkast gezet?!


We kregen frisdrank en een stuk eigengebakken cake, daarna ging Hanae naar de keuken om het avondeten te maken. Het werd improviseren natuurlijk, maar dat maakte niets uit. We waren nu met z'n tienen, in de kamer staat een bankstel en een kleine - soort van kampeertafel - met vier plastic stoelen. Dus eten op de tafel - we houden een lopend buffet - en bord op schoot. En het was weer een heerlijke maaltijd, gevulde aubergines, gehaktrolletjes, salade, rijst met noten en kip, en je moet twee keer, liefst drie keer opscheppen - we ploften bijna. 

Hanae in de gemeenschappelijke keuken, op elke gang is één keuken voor alle bewoners en één wasruimte met was- en droogmachines. Hanae en Eman nemen dan de pannen mee naar de keuken en vervolgens als het eten klaar is worden in hun kamer de borden volgeschept. Na het eten gaan ze weer afwassen in de keuken. Alles moet daarna weer mee naar hun eigen kamer. Daar hebben ze in de slaapkamer een paar lockers waar ze hun kleren en serviesgoed bewaren. Meer kastruimte is er niet. Toen Hanae mij haar leesboeken wilde laten zien kwamen die onder de bank vandaan, ze schaamde zich daar wel een beetje voor, maar er is geen andere plek, ze mogen geen planken ophangen.

En ja, daarna kwam dus die taart weer uit de koeling, het klapstuk. Er werden grote stukken van gesneden en uitgedeeld bij de thee. 

De smaak was raak en dat in een klein oventje, daar snap je niets van hoe ze dat toch elke keer weer voor elkaar krijgt.

 

De kinderen praten honderduit over school, wat gaat het lekker met ze, prima cijfers allemaal. Ahmed vindt het jammer dat hij door toch nog wel wat achterstand moeite heeft met het lezen van technische details in de bouwtekeningen waardoor hij juist voor dat zo belangrijke vak te laag scoort. Want de uitvoering uiteindelijk is prachtig. Hij laat twee stoelen en een kruiwagen zien die hij heeft gemaakt.

Eigenlijk wil hij naar een architectenopleiding, eventueel via tussenstap MBO bouw in Leiden.
Mustafa wil naar de Havo/vwo, maar advies van school is vooralsnog vmbo, dat wordt dus afwachten hoe hij de Citotoets gaat maken. Eman is inmiddels van basis naar kader gepromoveerd en gaat goed en Dunia had steeds moeite met spelling, maar haalde deze week een tien, daar mogen ze toch trots op zijn, zeker gezien de omstandigheden.

Adnan en Hanae krijgen nu een aantal weken Nederlandse les van Thea en je merkt nu al verschil, ze begrijpen sowieso veel, maar ook het spreken gaat al beter. Vooral voor Hanae werkt het motiverend, doordat er nu serieus aandacht aan wordt besteed durft ze ook meer, het doet haar goed.

Dunia vertelt ook over een uitstapje dat ze afgelopen zomer maakten met
vrijwilligers van de Kinderclub, ze laat een fotoboekje zien waar ze stralend in te zien is, wat mooi dat Stichting Vrolijkheid dit voor de kinderen organiseert.


Ahmed is trots dat ze de laatste voetbalwedstrijd hebben gewonnen en er wordt gepraat over AZ en Ajax.

Hanae vertelt dat toen ze met de voorbereidingen bezig was in de keuken er aan haar werd gevraagd wat ze aan het doen was, die taart met AZ??? en al dat eten. 
"Mijn zoon is jarig en hij is fan van AZ en straks komt onze familie uit Alkmaar". Dan zegt ze wat bedeesd tegen mij: "dat mocht ik toch wel zeggen hè, familie - want zo voelt het voor ons wel".  Ik zeg haar dat als dat zo voelt dan is het het prima. 

Om 21.15 uur is het tijd op om te stappen, bezoek moet om 21.30 uur van het terrein af zijn. We nemen uitgebreid afscheid met de belofte om in de kerstvakantie weer te terug te komen. Ze zwaaien ons uit, en met een heel warm gevoel rijden wij huiswaarts.
Want als je beseft dat dit gezin zo heeft genoten van dit samenzijn, met 10 mensen in een kamertje van nog geen 14 m2, met een eigengebakken taart, lekker eten (maar gemaakt in een gemeenschappelijke keuken op de gang), zittend op een 3ehands bank en plastic stoeltjes, tja dan word ik daar toch ook blij van.

PS:
Ik wil iedereen die ons steunt heel hartelijk bedanken, ook namens Hanae en Adnan, zij benadrukken telkens hoe ontzettend blij zij daarmee zijn. Het geld is besteed aan kadootjes, een fietsreparatiesetje, en voor de spullen in de kerstmand die wij de volgende keer meenemen. Bovendien probeer ik altijd een beetje reserve te houden voor onvoorziene vragen als er plotseling iets nodig is voor school of zo.