Goed en slecht nieuws

Afgelopen zondag helaas een triest bericht moeten overbrengen bij Ahmed en zijn familie. In februari 2014 hebben wij voor hen het Kinderpardon aangevraagd. Zij wonen nu al 6 1/2  jaar in Nederland en terug naar Irak is geen optie. Tot voor kort moesten de ouders dagelijks stempelen tussen de middag en mochten de gemeente niet uit. Door een tijdelijke regeling tot oktober (ivm oorlog in Irak die ernstiger is op het moment) hoeven ze nog maar 1 keer per week te stempelen. 

Het Kinderpardon werd afgewezen en we hebben bezwaar aangetekend omdat de reden welke men aangaf in strijd is met het doel van het Kinderpardon menen wij. De IND oordeelt dat als de ouders in de loop der tijd niet hebben meegewerkt aan vrijwillige terugkeer naar land van herkomst hun kinderen geen recht hebben op Kinderpardon. Men gaat er van uit dat ouders het Kinderpardon misbruiken om zelf te mogen blijven. Echter hiermee zijn de rechten van het kind dus in het gedrang. 
29 Mei was de rechtszaak in Den Haag, vorige week kregen wij de uitspraak en wederom afgewezen. 
Zondag kwam dat nieuws als een hamerslag. Tranen, ongeloof, wanhoop en de vraag wat nu?
Wij (hun advocaat, de familie en ik) gaan nu kijken welke mogelijkheden er zijn om verder te procederen. volgens het IVRK (Kinderrechtenverdrag) kan het niet zo zijn dat kinderen de dupe zijn van acties, dan wel in dit geval passief gedrag van ouders. Daarnaast is ook Defence for Children ook bezig met het uitzoeken van de rechten omdat kinderen die jarenlang in een AZC moeten wonen hiervan ernstige klachten oplopen in hun ontwikkeling.  Als wij een klacht willen indien moet er eerst een beroepsprocedure gestart worden  bij de Raad van State. We zijn er nog niet helaas. Tevens loopt er nog een reguliere asielaanvraag die zij mochten indienen omdat de stad waar ze vandaan komen (Mosul) totaal onveilig is (lees: er is niets van over). Er is dus nog hoop, maar ....... in de tussentijd kunnen zij dus niets opbouwen, zonder verblijfsvergunning mogen de ouders niet werken, kunnen de kinderen maar beperkt studeren (moeilijkheden met stages) en wonen zij dus in een veel te kleine ruimte zonder enige privacy.
Hoe kan dit in Nederland??



Gelukkig had ik ook iets positiefs te melden. Kim, Chris en ik waren speciaal met de bus gekomen zodat wij maar liefst 3 fietsen mee konden nemen welke wij dankzij gulle gevers hadden verzameld (dank aan Marieke, Theo, Monique & Regina). 



Thea had onlangs ook al een fiets geregeld dus nu is het hele gezin weer mobiel. Omdat Dunia in augustus voor het eerst naar de middelbare school gaat was het voor haar ook super belangrijk een goede fiets te hebben. Mustafa gaat in het nieuwe schooljaar naar een andere locatie (hoger niveau) en Eman voor het eerst naar het MBO in Leiden.

Komende maandag ga ik de familie naar de Veluwe brengen voor een midweekje vakantie. Dankzij sponsoring van Landal Green Parcs (echt top!).
Het is ze zo gegund, even lekker weg uit het AZC.
En dan hopen wij dat er binnenkort ook nog een mogelijkheid komt dat ze naar het AZC in Alkmaar kunnen verhuizen. Omdat ze in een asielprocedure zijn mogen ze uit het uitzetcentrum Katwijk, maar helaas werken de instanties nog niet echt mee. We blijven proberen.