Het laatste nieuws

Vorige week zijn mijn broer Rob en ik met de familie naar Ter Apel geweest voor een nieuwe asielaanvraag. In verband met de situatie in Irak is het voor uitgeprocedeerde Irakezen nu toch mogelijk om dat aan te vragen.
Zij moesten donderdag om 8 uur in Ter Apel zijn en derhalve "mochten" ze de dag ervoor al komen en konden ze in het AZC overnachten.
Wij reden vanuit Alkmaar, cq Apeldoorn naar Katwijk. Daar stond de familie klaar, alles ingepakt in dozen.

 

Het is namelijk regel dat als je nieuw asiel aanvraagt je je spullen moet pakken daar de kans bestaat dat je moet verhuizen. Zij wonen nu in een gezinslocatie, dat is uitzetcentrum voor gezinnen.
Als je in een asielprocedure zit word je in "gewoon" AZC geplaatst, maar omdat er weinig plaats is overal en ze toch enigszins rekening houden met schoolgaande kinderen was het te verwachten dat ze wel terug gingen naar Katwijk, tja dan alles weer uitpakken. In dit geval was het dus gunstig dat ze niet veel inboedel hebben. Kleding en serviesgoed, dat is het wel zo'n beetje.

Om kwart voor elf rijden we richting Emmen, daar lunchen

en dan naar Ter Apel. Ze waren zenuwachtig omdat de herinneringen aan Ter Apel niet zo best zijn. Het AZC ligt midden in een uitgestrekt weiland met hekken er omheen, erg verlaten, troosteloos.

Wij meldden ons bij de post met nummer 5 (conform de brief). We moesten bij de volgende balie zijn, volgende afslag, weer de auto in. 
Daar vertellen ze dat ze weliswaar hier de volgende ochtend bij de IND moeten zijn maar nu bij volgende hek. 
We mogen niet met de auto naar binnen en lopen nog een paar honderd meter naar de receptie. Per persoon kregen ze een vuilniszak met beddengoed en de sleutel van hun caravan en etensbonnen voor de avond.

Wij lopen met ze mee en gelukkig is de caravan wel schoon (in tegenstelling tot het verblijf een paar jaar geleden) maar nu ruikt het zo sterk naar de lysol dat je de idee hebt in een ziekenhuis te zijn. We bespreken nog even hoe nu verder, wensen ze sterkte voor de volgende ochtend en laten ze dan met elkaar en een stapel bladen om 's avonds te kunnen lezen achter met gemengde gevoelens.
Rob en ik gaan naar Emmen waar we bij vrienden kunnen overnachten.

De volgende dag gaan we rond de middag terug naar Ter Apel. We weten niet hoelaat we de familie mogen ophalen dus stationeren wij ons in een restaurant op ca. kwartiertje rijden. De telefoons staan uit dus wachten tot ze ons bellen.
Rond half één belt de advocaat mij op met de mededeling dat hij een gesprek heeft gehad met de IND. Zij hadden hem verzocht de volgende dag naar Ter Apel te komen voor de nabespreking en dat hield in dat de familie nog 1 of 2 nachten moesten blijven. Daar vooraf duidelijk was gezegd dat het echt maar 1 nacht zou zijn hadden ze niet voldoende kleding mee en konden wij ze ook niet mee terug nemen. Paniek bij hun - met openbaar vervoer ruim 4 uur reizen en duur. Gelukkig wist de advocaat het voor elkaar te krijgen dat het nagesprek in Haarlem mocht plaatsvinden de volgende week en zouden ze met een uurtje opgehaald kunnen worden. Ik probeerde ze te bellen, lukte niet dus bel ik de IND zelf om te checken. Na 4 pogingen met doorverbinden, mensen die geen idee hadden, verbinding verbroken etc. lukt het eindelijk om de juiste persoon aan de telefoon te krijgen. We mogen ze om vier uur ophalen, nee eerder kan niet (onduidelijk waarom). Dat is pech dat wordt een lange reis in de file.

Om even na drie uur eindelijk Ahmed aan de telefoon, hij is bezorgd, het blijkt dat hij nog steeds niet weet dat ze wel naar huis mogen en dat wij ze zo komen halen, echt te gek voor woorden. Hebben ze uren voor niets in de stress gezeten.

Om vier uur vertrekken wij weer naar Katwijk, ja ze mogen inderdaad weer terug. En ja files, files. We komen om half acht thuis, ze zijn erg moe, ook van de hele situatie. Het zure is dat een aantal mensen uit Somalië en Syrië direct naar buiten kwamen met toezegging een verblijfsvergunning te krijgen en zij moeten nu maar weer afwachten terwijl ze al ruim 6 jaar in Nederland wonen.

Thuis nog even nagepraat en de rapporten doorgenomen en toen konden wij weer huiswaarts en zij de dozen weer uitpakken. 

Wij moeten nu afwachten:  tegen afwijzing kinderpardon is beroep aangetekend, kan nog wel poos duren voordat wij daar iets van horen.
De nieuwe asielaanvraag ligt er maar omdat er een speciale regeling van kracht is voor Irak wordt er tot 1 mei ook niets mee gedaan. Dan wordt bekeken of de situatie in Irak is verbeterd.
Omdat ze eigenlijk in een gewoon AZC mogen wonen tijdens de procedure hoeven ze nu nog maar 1 keer per week te stempelen i.p.v. dagelijks en wellicht kunnen ze zelfs over een poosje verhuizen naar andere locatie. We hopen zo dat ze naar Alkmaar terug kunnen. Echter op dit moment zit dat overvol en voor de kinderen is het wellicht ook beter het schooljaar af te kunnen maken.

Met ander woorden - het wordt weer WACHTEN..........

PS: Mustafa deed mee aan tv-programma "Met de billen bloot" te zien op Z@pp 14 februari rond 17.00 uur, hoop dat hij nog even in beeld is natuurlijk. Hij was daar als fan van Yes'r.