Mustafa is jarig

Maandag 26 november is Mustafa jarig, dan wordt hij 11 jaar. Vandaag op visite met kadootjes natuurlijk. Een lekkere trui en een keyboard, want hij is gek op muziek. Hij schrijft raps en oefent met nog een paar jongens o.l.v. een cultureel maatschappelijk werker via "De Vrolijkheid". 

Zoals altijd weer hartelijk ontvangen, ze waren blij mij te zien, maar ik was ook blij hun weer allemaal te zien. Ik had gezegd dat ik niet kwam eten, maar dat is altijd een moeilijk punt. Moeder Hanae vindt zichzelf niet gastvrij als er geen eten is. Ze had nog gauw cake en baklava gemaakt voor bij de thee of fris. Maar toen vroeg ze toch of ik niet wilde blijven lunchen, ik had net 2 plakken cake en een stuk baklava op, "nee, echt niet, ik vind het reuze gezellig zo en kan nu echt niet meteen hier achteraan eten". Onder licht protest werd dat aanvaard.

Mustafa had ondertussen zijn kado uitgepakt, hij vond zijn keyboard helemaal te gek, maar ook de andere kinderen wilden een keer spelen natuurlijk. Zijn nieuwe trui paste prima en viel in de smaak. Echt jarig, want er waren gelukkig ook een paar kaarten gekomen, misschien morgen nog meer?

We hadden weer een hoop bij te praten, over school, het optreden van Dunia in een toneelstuk, de kaart die Mustafa van de productie van "Ik Driss" had gekregen als dank voor zijn bijdrage.

 

Maar ook hebben we het over de politiek. Wat staat hun te wachten nu met het nieuwe kabinet, we hopen er het beste van.

Mustafa straalde van trots

Vrijdag 12 oktober 's middags naar Katwijk om Mustafa op te halen. Hij mocht die dag meedoen in de musical Ik Driss in het Zaantheater.
De tekst had hij al eerder gekregen en als ik even later bij hem op de bank zit nemen we de scène samen door. Hij vindt het reuze spannend.

Zijn moeder en zusje Eman mogen mee om te gaan kijken, ik had 2 vrijkaartjes gekregen.
We rijden naar Zaandam en stoppen daar eerst bij McDonalds want op een lege maag kan je tenslotte niet acteren.

Dan komen we bij het Zaantheater, ze kijken hun ogen uit.
Dat Mustafa daar mag optreden vanavond, dat kunnen ze bijna niet geloven.
Hanae en Eman blijven in de foyer als ik met Mustafa mee ga naar de artiestengang. Jimmy (productie) brengt Mustafa naar zijn eigen kleedkamer - wauw. Hij wordt voorgesteld aan de acteurs, we mogen even het toneel op om de sfeer te proeven. We lopen tussen de coulissen door en dan ziet hij de zaal, "zitten daar straks allemaal mensen? zoveel?" Ja dat is zo, maar als het licht uit is heb je daar geen erg in. Het komt best goed.

 

Dan gaan ze repeteren, ik mag met Hanae en Eman in de zaal kijken.

 

 

Mustafa krijgt nog wat aanwijzingen, en dan moet hij zich omkleden.
Wij gaan ondertussen koffie drinken in de foyer. Als de voorstelling begint gaan we naar de zaal, met z'n vieren, Mustafa hoeft voor de pauze nog niets te doen.
We genieten van de musical, het verhaal gaat over gastarbeider Driss die in de jaren zeventig naar Nederland komt en in de haven van IJmuiden gaat werken.
Voor Hanae, is het ondanks dat zij niet zo goed Nederlands verstaat, toch prima te volgen. Er zijn ook veel parallellen - aanpassen in vreemd land, taalprobleem, je een buitenbeentje voelen in het begin. Het enige verschil is dat zij destijds wel een verblijfsvergunning kregen en dat asielzoekers hier jaren in onzekerheid leven.

Maar goed, het is pauze en we gaan naar de foyer.

Mustafa wordt opgehaald, hij zal bij de andere acteurs wachten totdat hij - in de laatste scène - zijn rol mag spelen. Ik vertel hem nog dat je acteurs voor ze opgaan "toi-toi-toi" wenst, dat vindt hij grappig.

Wij gaan terug naar onze plaatsen in de zaal. Moeder Hanae en Eman zijn nerveus. Ze hopen maar dat het goed gaat. Ik heb er alle vertrouwen in, Fahd Larzhaoui (Driss) heeft hem tijdens de repetitie verteld wat er gaat gebeuren en nog tips gegeven, dat komt vast goed. Mohammed Azaay speelt de rol van Mo, zijn vader die hem aan Oom Driss voorstelt. Een hele korte scène, maar wat een impact.

We genieten van deel 2 en dan is het zover, vol spanning kijken we hoe Mustafa opkomt, en zijn rol speelt.

 
Dat is tevens het slot van de voorstelling en alle acteurs staan op een rij voor de buiging, Mustafa in het midden, trots. En naast mij een zus en moeder die stralen.

We gaan backstage, daar loopt Mustafa met zijn notitieboekje, hij krijgt van alle acteurs een handtekening. Een paar met een lief complimentje. Dan gauw omkleden en op weg naar Katwijk, daar zijn we net voor middernacht. Maar van die reis heeft Mustafa niets meer gemerkt, die sliep al voordat we de snelweg op draaiden, waarschijnlijk dromend van een carrière bij het toneel, want hij is verkocht. Een kans? niet zo groot natuurlijk, maar dromen mag als je 10 jaar bent.
We nemen afscheid bij de slagboom, want mee naar binnen mag niet na half tien. Ik rij met een warm gevoel terug naar Alkmaar. Het was een inspannende dag, maar ik had het voor geen goud willen missen.

Info over musical "Ik Driss".

Leuk nieuws voor Mustafa

Vorige week kwam ik in contact met iemand van de productie van de musical "Ik Driss".
Zij zochten nog jongens die mee konden doen met de uitvoering in Zaandam. In elke stad speelt een andere jongen de rol van Ilyas, het is een hele kleine rol aan het eind van het stuk.

Hij vond Mustafa zeer geschikt en vroeg om meer informatie.  Ik stuurde foto's en het filmpje waarin hij een rap oefent.

Inmiddels is het rond en hij mag 12 oktober meedoen, de tekst is toegestuurd, de afspraken gemaakt. Het betekent wel een paar keer heen en weer rijden, maar wat een geweldige kans voor hem om zoiets leuks mee te maken.

Toen ik het nieuws vertelde, hoorde ik alleen nog maar een hoop kabaal op de achtergrond, hijzelf en zijn ouders praatten allemaal door elkaar en via Eman moest ik een en ander aan informatie doorgeven. De brief is nu naar hem toe met het script.

Na de voorstelling zal ik verslag doen in het blog.

Helaas is er verder nog steeds onzekerheid. Door de kabinetswisseling lijkt alles even stil te staan. Voordeel is dat de PVV een paar stappen terug heeft moeten doen, minister Leers ook.
Men is nog steeds bezig een vrijstelling te regelen voor minderjarige asielzoekers die hier 5 jaar of langer zijn. Dat is nog niet voor elkaar, bij de laatste handtekeningakties heeft minister Leers gezegd hier niets mee te willen/kunnen doen. Maar o.a. Defence for Children alsmede een aantal politieke partijen maakt zich nog hard voor dit akkoord. Omdat Ahmed en zijn familie hier 4 jaar is zou het daardoor ook negatief kunnen uitpakken, in de zin van ok ieder die 5 jaar hier woont mag straks blijven, maar dan ook alle andere weg.
Een lichtpuntje in dit alles is dat de regering in Irak nog steeds geen asielzoekers accepteert die niet zelf meewerken aan terugkeer. We blijven dus hoop houden.
Ook loopt er nog een onderzoek of het mogelijk is om hun papieren aan een contra-expertise te onderwerpen, dat kan eventueel in Londen (kost ca. € 350) - het is een kansje, geen garantie, dus moeten wij heel goed overwegen of ze het moeten doen nog afgezien van het geld.

Sport voor de kids

Dinsdag 4 september op bezoek bij de familie. Ahmed was op dat moment met mensen van Defence for Children naar Amsterdam om handtekeningen te verzamelen (kijk vooral ook nog even naar vorig bericht). Mustafa was pas nog in Den Haag en was te zien in het jeugdjournaal.
Mustafa in aktie in Den Haag

Ik had gewerkt in de buurt van Delft (trainingsacteren) en wilde daarna op bezoek in Katwijk, dat was met openbaar vervoer nog wat lastig, maar dankzij een spontaan aanbod van mijn collega werd ik door haar voor de deur van het AZC gebracht. Toen Hanae dat later hoorde was haar reactie: "Maar waarom is ze dan niet met je meegekomen, dan had ze toch ook mee kunnen eten". Zo gastvrij altijd, en lekker eten was er weer. Voor de meiden een fotoboekje mee met de foto's van onze Eftelingdag, dat was weer genieten. Voor de jongens een voetbalblad, altijd goed.

We hebben gezellig bijgepraat, de eerste schooldagen van de kinderen zitten er alweer op. Eman heeft zich voorgenomen om nog hogere cijfers te gaan halen, ze wil persé kader gaan doen, maar dacht zelfs dat wellicht Tl nog mogelijk was, zo ambitieus. Dunia en Mustafa gaan nog naar de AZC-school, maar waren ook wel enthousiast over hun nieuwe klas.

Ook was er nieuws op sportgebied, eindelijk mag Mustafa ook mee gaan voetballen bij de club waar Ahmed speelt, hij is zo fanatiek en droomt van een voetbalcarrière.

Volgens Eman is COA bezig om in een sporthal voorzieningen te treffen om binnenkort een sportaanbod te doen, tennis, dans etc. Eman wil dan gaan tennissen en Dunia wil hip-hop gaan dansen. Het zou zo fijn voor ze zijn om eens even lekker sportief bezig te zijn, hoop dus dat het doorgaat.

Wel hebben ze dan natuurlijk nog wat spullen nodig, dus al even in de outlet gekeken, voor een bedrag van € 50 per persoon moeten we een eind komen
(sportschoenen en wat kleding). Een racket heb ik zelf nog extra.

Wilt u ons sponsoren:

Het nummer van de rekening  is:     55 75 01 407   tnv     E. Spreeuw
Bij het overmaken van het geld graag als omschrijving:     Aktie HelpEman

 

Maak uw vrienden bekend met onze aktie en stuur deze blog door alstublieft.

Acties voor asielzoekerskinderen

Kinderen die al jarenlang in Nederland zijn maar geen verblijfsvergunning hebben, lanceren op 29 augustus samen met Defence for Children de campagne: Stem voor Gewortelde Kinderen. De kinderen trekken met een campagnebus langs de grote verkiezingsdebatten om de kiezers te laten weten dat het 12 september ook over hun lot gaat. Stem ook voor gewortelde
http://defenceforchildren.nl/p/117/2484/mo89-mc21

Ook Mustafa en Ahmed zijn meegeweest. Mustafa was zelfs te zien in de uitzending van het jeugdjournaal en Ahmed haalde in Amsterdam de meeste handtekeningen op.

Meidendag in de Efteling

Vrijdag 10 augustus 's morgens om 09.00 uur Eman en Dunia samen met Kim en Priscilla opgehaald in Katwijk, het was nog een verrassing wat we gingen doen.

 

Om kwart over elf kwamen we bij de Efteling aan, we hadden al entreekaartjes dus konden direct door naar binnen.
Het was prachtig weer, goed dat we het uitje hadden uitgesteld. Even kort door het sprookjespark, zodat ze het wel hebben gezien, maar natuurlijk zijn de meiden daar al een beetje te groot voor.

Wel gaan we in de Stoomcaroussel, dat is voor iedereen leuk.
Daarna in de Pagode, ik overwin mijn hoogtevrees en we gaan dus met z'n allen naar boven en van daaruit hebben we een geweldig overzicht over het park. Er wordt natuurlijk meteen geroepen:  "O, kijk daar die achtbaan, daar wil ik in!" En daar en daar. Dat wordt kiezen, zeker omdat er overal wachttijden zijn.

In de rij dus, maar het is het wachten waard, ik ga (lees durf)niet mee in de achtbanen, maar Kim en Priscilla zijn er gelukkig bij om met de meiden overal in te gaan. Dunia gaat na twijfel wel in de houten achtbaan (Joris en de draak) en later ook nog in de Vliegende Hollander. Ze vindt het eng, maar achteraf helemaal te gek dat ze mee is geweest. Als bewijs (ze zullen het thuis niet geloven) foto's en een filmpje.

Eman gaat met Kim en Priscilla ook nog in de Vogelrok, dan ga ik intussen met Dunia naar Carnaval Festival en daarna samen nog naar de Fata Morgana en in de Piranha, daar worden we kletsnat, maar o wat leuk en de zon schijnt dus we drogen wel weer op.

 

We eten frietjes en ijs, dat hoort er bij op zo'n dag. Om half zeven huiswaarts en als ik een kwartiertje onderweg ben heb ik 4 slapende meiden in de auto, dromend van alle belevenissen. Eenmaal thuis vol van verhalen, een boekje mee van de Efteling. We nemen na een half uurtje afscheid en omdat we niet konden blijven eten (pas laat ivm Ramadan) krijgen we eten mee. Moeder Hanae wil op die manier toch iets terugdoen want ze weet niet hoe ze ons moet bedanken. Keer op keer leg ik uit dat het niet hoeft, wij doen het graag. De kinderen te zien genieten is voldoende.

Met dank weer aan de medesponsors waardoor dit uitje mogelijk was.

 



Het weer zat niet mee

Na de geslaagde jongensdag bij AZ was maandag een meidendag gepland. Met kortingskaartjes (AH) en financiële steun van onze sponsors zouden wij naar een pretpark gaan. Helaas was het weerbericht dusdanig slecht dat wij het niet wilden riskeren. Er werd zware regen en onweer voorspeld en dat zou betekenen dat we voor niets een eind zouden rijden en vervolgens de kans liepen dat veel attracties gesloten zouden worden.
Maar zoals al vele malen bleek het wederom een storm in een glas water. Het noodweer bleef uit.

's Morgens vroeg gebeld en uitgelegd aan Eman, teleurstelling natuurlijk. Ik ben er wel naar toe gegaan, dan maar even op bezoek en bijpraten. Met een tas vol kleding, dat wel. Dus maakten wij er een soort van modeshow van.
Had ik de vorige keer voornamelijk jongenskleding bij mij, nu waren dus de dames aan de beurt.

Het beloofde uitje is uitgesteld, vandaag (woensdag) mochten Eman en Ahmed trouwens mee met een dagje uit dat Coa of Vluchtelingenwerk heeft geregeld, echt leuk voor ze.

Ze vertelden mij overigens nog iets waar ze zich erg over hebben verbaasd. Een familie uit Irak die ook in Alkmaar woonde, maar nog later naar Nederland zijn gekomen als zij hadden om dezelfde reden geen status gekregen.
Afgelopen week vernamen ze dat die familie alsnog status heeft gekregen. Hun advocaat heeft ervoor gezorgd dat hun papieren opnieuw zijn beoordeeld (waren ook niet rechtmatig bevonden destijds). Contra-expertise in Londen zou hebben uitgewezen dat ze wel in orde zijn en ze hebben inmiddels een verblijfsvergunning.

Uiteraard kwam de vraag of zij daar dan ook geen recht op hebben. Het probleem is alleen dat zodra je uitgeprocedeerd bent je geen recht meer hebt op hulp van een advocaat. Dus nu moeten we zelf proberen een en ander uit te zoeken. Dat gaan we wel proberen natuurlijk.

Met de jongens naar AZ-fandag, een dagje vakantie

Zaterdag 28 juli was het de jaarlijkse AZ-fandag. Ik heb Mustafa en Ahmed opgehaald uit Katwijk voor een dagje uit. We kwamen om even voor enen bij het stadion aan waar het al flink druk was. Er was van alles te doen, springkussens, schieten om je snelheid te meten, soort beachvolley op springkussens.

We gingen naar AZ-museum en daar op de foto. En dan de wedstrijd zelf natuurlijk AZ-Real Mallorca, wat een sfeer, de jongens genoten volop.

Na de wedstrijd optreden van Yes'r en Darrel, dat was voor Mustafa die zelf gek is van rappen nog een extra verrassing.  Tenslotte in de rij voor handtekeningen, op diverse plekken op het veld zat een groep spelers klaar met een viltstift in de aanslag. Ze wilden in ieder geval een handtekening van keeper Esteban en de trainer - dat is gelukt, maar we konden niet langs alle tafels omdat we de jongens op tijd terug moesten brengen naar het asielcentrum.







Yes, ik heb em

Na een heel leuke dag terug naar Katwijk, en eenmaal thuis struikelde Mustafa over zijn woorden, zoveel enthousiaste verhalen. En Ahmed vertelde nog dat hij had gezien dat een aantal voetballers dezelfde schoenen aan hadden die hij van zijn kadobon had gekocht, nu waren die nog meer waard voor hem.

Wat heerlijk om de jongens zo te zien genieten.

Binnenkort met de meiden op stap, dat verslag komt later.

En het blijft onrustig (zachtjes uitgedrukt). Wat zou het toch mooi zijn als de gezinnen met minderjarige kinderen in ieder geval een verblijfsvergunning krijgen. Je stuurt toch geen kinderen naar de oorlog. 23 juli

Door de oorlog in Syrië staat lang niet alles in de krant of is te horen op het nieuws, er zijn nog steeds veel aanslagen. Dit keer dus wel zo ernstig dat het gemeld werd.
Meer nieuws ook op site AD

Poging om meer Iraakse asielzoekers weg te krijgen uit Nederland

De minister zelf zei in een interview dat hij nog niet weet of er aan mee wil werken want zoals hij zei: "Het is in Irak nog lang niet stabiel".  
Laten we hopen dat ze niet zwichten voor het geld.

Het is weer onrustig in Irak - maar minister Leers pleit voor terugsturen

Regelmatig zijn er aanslagen in Irak, maar minister Leers vindt dat niet ernstig genoeg om toe te geven dan het onveilig is en is van mening dat gezinnen nog "gewoon" terug kunnen.
Maar wat is dan veilig?

Berichten:

22 december: Bij aanslagen in de spits komen zeker 60 mensen om in Bagdad. 183 personen raken gewond. Geweld elders in Irak eist zeven levens.

5 januari: Bij aanslagen tegen sjiieten in Bagdad en het zuiden komen 68 mensen om. Ook zijn ruim 100 gewonden te betreuren.
14 januari: Een zelfmoordaanslag tegen sjiitische pelgrims in Basra eist het leven van 53 mensen. Ruim 130 personen raken gewond.
27 januari: Een auto vol explosieven ontploft bij een begrafenis nabij een ziekenhuis in Bagdad. 31 mensen komen om, 60 raken gewond.
19 februari: Een autobom ontploft bij een politieacademie buiten Bagdad: 15 doden en 21 gewonden.
23 februari: Door heel Irak worden aanslagen gepleegd, waar al-Qaeda verantwoordelijk voor wordt gesteld. 42 doden en ruim 250 gewonden.
5 maart: Schutters, een aantal gestoken in politie-uniform, trekken schietend door Haditha. 27 politiemensen komen hierbij om.
20 maart: Bij een reeks aanslagen in meer dan 12 steden komen 50 mensen om. 255 personen raken gewond.
19 april: Verscheidene aanslagen in heel Irak eisen het leven van zeker 38 mensen. Ook vallen er meer dan 170 gewonden.
31 mei: Bij diverse bomaanslagen in Bagdad komen 17 mensen om en raken zeker 57 personen gewond. In het noorden van Irak worden drie andere personen doodgeschoten.

Rouwenden doelwit aanslag Irak

»Een ontplofte auto bij een zelfmoordaanslag in Falluja op 17 juni EPA

Toegevoegd: maandag 18 jun 2012, 19:30

Bij een zelfmoordaanslag in de Iraakse stad Bakuba zijn zeker 15 doden gevallen. De aanslag werd gepleegd tijdens een sjiitische begrafenis. Zeker 40 mensen raakten gewond.
De zelfmoordenaar bracht zijn bom tot ontploffing in een tent waar rouwenden bijeen waren. Ze betuigden hun medeleven aan de familie van de overledene: een sjiitische leider in Bakuba. Onder de aanwezigen waren ook enkele hoge Iraakse militairen.
Bij aanslagen in Irak zijn deze maand al 130 mensen gedood.




Deze week is de Iraakse minister op bezoek. Minister Leers wil proberen dat Irak weer mensen terugneemt die uitgeprocedeerd zijn.

leers-ontvangt-iraakse-minister  (Nos Video)

Hanae en Eman jarig

Vrijdag 15 juni, Hanae en Eman zijn jarig, dus op bezoek. Dankzij wederom een aantal donaties konden wij een paar mooie kado's kopen.  Voor Hanae een tosti-apparaat dat ze zo graag wilde hebben en een kadobon voor kleding.
Voor Eman een nieuwe prepaid mobiel, daar was ze ontzettend blij mee.
Nog wel even instructie nodig, maar dan is ze weer bereikbaar gelukkig.

 Eman en Kim

 Dunia met haar nieuwe shirt

Een scart kabel mee voor de dvd-speler zodat die het ook weer doet. Gezellig bijgekletst en natuurlijk wordt er weer gegeten.  Eman vertelt dat ze zaterdag naar een feestje gaat van een vriendin, ze wordt opgehaald door een andere vriendin en haar moeder. Dat doet toch wel weer goed om te horen dat ze er echt bijhoort. Wat jammer dat het voor de kinderen zo lastig is om klasgenootjes bij hun "thuis" uit te nodigen.

De kinderen kijken ook uit naar de schoolreisjes komende week. Dunia, Mustafa en Eman gaan naar Duinrel en Ahmed gaat 3 dagen op schoolkamp naar de Veluwe (zijn mentor zorgt voor alle spullen).  

In de zomervakantie hoop ik dat we ze zo nu en dan een dagje mee uit kunnen nemen, maar zien wat er mogelijk is. 

We nemen weer uitgebreid afscheid en gaan huiswaarts.

Ze vragen nog of we alle mensen die hun een kaartje hebben gestuurd en/of geld voor een kado hebben gegeven heel hartelijk willen bedanken.

Bij deze dus, echt top!

                                                    

 

 

Ahmed is jarig

Het is 1 juni en Ahmed wordt 15 jaar.
Met kadootjes op weg naar Katwijk. Een persoonlijk boek "Ahmed topscorer" geschreven door Gerard van Gemert, een baseballcap, oranje t-shirt voor de EK en een kadobon van Perrysport voor nieuwe voetbalschoenen.
Dankzij een aantal donaties was dit weer allemaal mogelijk en ook 15 juni zullen we Hanae en Eman gaan verwennen op hun verjaardag.

Om kwart voor drie kom ik aan in Katwijk, Eman komt met het pasje naar de receptie. De receptionist die vandaag dienst heeft is aardig en maakt grapjes met Eman, dat hebben we ook wel eens anders meegemaakt.

Met bezoekerspas naar hun kamers, Hanae komt me al tegemoet, Mustafa is binnen, Dunia en Ahmed zijn nog niet thuis uit school.
Ook Adnan is er, dat is goed te zien.

Ik ga naar binnen en zie tot mijn verbazing een bankstel in de kamer, de bedden zijn weg?!

Hanae legt uit dat ze de indeling hebben aangepast om het toch enigszins huiselijk te maken. Moeder en de 2 meiden slapen met z'n drietjes in de ene kamer (Hanae op een matras op de grond). Vader met de 2 jongens in de andere kamer, daardoor hebben ze van de 3de kamer een woonkamer kunnen creëren, de meubels hebben ze deze week gekregen van vrienden uit de buurt.
Het is een dubbel gevoel als ik deze woonkamer zie. Enerzijds prima, maar anderzijds ook wel triest. Dat gevoel bekroop mij ook toen ik de film terugkeek van het skiën, Eman die gezellig met klasgenootjes stond te praten. Toen dacht ik het lijkt zo gewoon, maar straks gaan die meiden naar een huis waar ze een eigen kamer hebben, waar ze met vader, moeder en misschien broer/zus in de woonkamer kunnen zitten met eigen meubels, kasten met eigen spulletjes, een "eigen huis', en Eman en Ahmed gaan terug naar hun kamer in het AZC. Geen eigen kamer, geen eigen spullen en dat jarenlang. Wat een onrecht.

Maar goed terug naar de verjaardag. We praten bij, over school met de kinderen. Dunia vertelt dat ze het stom vindt dat ze nog steeds in groep 4 zit, al maakt ze werk van groep 5. Heel misschien mag ze na de zomervakantie naar groep 6. Mustafa zit in groep 7 - ook op de school op het terrein.
Ahmed haalt goede cijfers, had zelfs 10 voor economie vorige week. Alleen wiskunde vindt hij moeilijk en hij twijfelt nu wel aan zijn keuze qua richting. Hij moet binnenkort beslissen wat hij wil gaan doen volgend jaar (3e vmbo).
Ook Eman heeft haar twijfels, ze wil het allerliefste dokter worden, maar ze zit nu in de 1e vmbo. Ze haalt hele goede cijfers en kan als dat zo doorgaat naar kader. Maar ze zegt dat ze eigenlijk wel de Havo had kunnen halen en nu op zijn minst toch TL zou willen doen. En tja dokter worden...........
We praten over alternatieven en ze vraagt of ik met haar mentor wil gaan praten.

Wat geweldig die ambities van kinderen die in deze omstandigheden leven.
Hanae heeft intussen toch weer eten gemaakt, ook al had ik aangekondigd om vijf uur weg te moeten - nee niet zonder eten!

We gaan aan tafel, dwz met z'n vieren aan de tafel, de rest moet op de bank. Voor de foto even bij elkaar.

Mustafa vertelt dat hij een rap heeft geschreven, die wil ik wel horen natuurlijk.
Hij kent hem nog niet helemaal goed uit zijn hoofd, maar ik maak toch een filmpje. Hij vertelt dat iemand van Stichting De Vrolijkheid met hem en nog een paar jongens gaat oefenen en dan de rap gaat opnemen voor Youtube.
De tekst raakt mij,

Dan tot slot wil Ahmed iedereen bedanken die hebben meebetaald aan de kadootjes en voor de kaarten die hij heeft gekregen. Ik film het en kan het dan in de nieuwsbrief mailen.

Ahmed en Eman waren skiën met de klas

Woensdag 25 april was ik in Katwijk bij Hanae en de kinderen. Ahmed moest voor controle naar het LUMC. De uitslag van het bloed was op zich goed, maar de arts vindt het wel belangrijk dat hij twee keer per jaar onder controle blijft en als hij tussentijds klachten krijgt mag hij bellen. In oktober moet hij terugkomen en dan worden ook  de andere kinderen gecontroleerd voor de zekerheid. Hanae heeft helaas heel erg last van migraine (en van de medicatie daarvoor krijgt ze hartkloppingen), ze had een veel te hoge bloeddruk en moet volgende week ook weer terug naar de dokter. De stress werkt natuurlijk niet mee. 

Gelukkig hebben wij ook nog lekker bijgekletst en ze waren erg blij met de boeken van Suzanne Buis (voor Dunia en Eman zelfs gesigneerde boeken).

Ahmed en Eman vinden het skiën geweldig, donderdag hadden ze hun 3^e en voor dit schooljaar laatste les. Daar is Eva Hulscher bij geweest om ze te filmen, ik heb namelijk een plan om van diverse activiteiten de komende tijd een filmpje te (laten) maken en daar dan een soort promotiefilm van samen te stellen om aan te tonen hoe goed ze het doen in Nederland.

Of het helpt weet ik niet, maar proberen kunnen we het zeker. Ik probeer nu via mijn netwerk filmers te organiseren die hieraan mee willen werken. Deze week bij een bijeenkomst met Eddy Terstal weer goede ideeën opgedaan over crowdfunding. 

Ahmed vroeg hoe dat nu moest als de klas volgend jaar naar Oostenrijk gaat, want daarvoor waren de skilessen bedoeld. Ik ben wel eerlijk geweest om hem uit te leggen dat het wel moeilijk zal worden om hem mee te laten gaan. We weten niet of ze nog in Nederland zijn en al zijn ze nog hier dan is het maar de vraag of ze dan het land uit mogen. Gelukkig duurt het nog even en we lopen nog maar niet op die problemen vooruit.

En ook al afbericht i.v.m. het meedoen aan een auditie. Er was nog apart geïnformeerd, maar nee helaas, ze zijn nu illegaal en dan kan/mag een producent ze niet meer mee laten doen, wat een pech.

Ahmed  is overigens wel weer enthousiast aan het voetballen en dat is belangrijk, jammer dat voor de andere kinderen er nog geen kans is om aan een sport mee te doen.
Mustafa wil ook graag voetballen, maar voor hem was er geen team. De meiden willen dansen, dat zit er ook niet in voorlopig.

Dunia kwam erg trots thuis met een “Tafeldiploma”

Hanae wist ondanks haar hoofdpijn toch een geweldige pizza te maken, want eten is altijd superbelangrijk. 

Inmiddels van de burgemeester van Alkmaar vernomen dat hij ondanks twee pogingen het niet voor elkaar krijgt om toestemming te krijgen het gezin weer naar Alkmaar te verhuizen. AZC Katwijk heet een gezinslocatie te zijn voor uitgeprocedeerde asielzoekers en daarom moeten ze daar blijven. “Gezinslocatie” belachelijke naam voor zo’n opvang in kamertjes zonder privacy. En dat “kort verblijf” van minister Leers is toch ook te gek voor woorden, ze wonen daar nu al 8 maanden!!

 Ik hoop van harte dat de aktie die zoveel gemeentes inmiddels steunen om gezinnen beter te beschermen nu ook in Den Haag positief effect zal hebben.

En nee Irak is niet veilig, zie ook www.irak.headliner.nl

Alle mensen die onlangs weer hebben geholpen met middelen, steun en giften – heel hartelijk dank !!

Weekend bijtanken in Alkmaar

We kijken terug op een gezellig weekend met Hanae en de kinderen. Het deed ze zichtbaar goed.

Zaterdag rond één uur in Katwijk, Hanae moet nog wel stempelen maar daarna kunnen we weg.  Tussen 13.15 en 14.15 uur lopen alle bewoners richting de stempelpost om zich te melden via het elektronische systeem, elke dag – behalve zondag. Meld je je een dag niet dan krijg je een boete die direct van je bankrekening wordt afgeboekt.
Met 2 auto's  (Nicole en ik) richting Alkmaar. Als we een paar kilometer op de snelweg rijden zegt Mustafa "ik heb het gevoel of ik net vrijgelaten ben uit de gevangenis" . Die komt binnen, even slikken, ik besef dat hij en zijn jongere zusje sinds 8 maanden amper uit het AZC en helemaal niet uit Katwijk  weg zijn geweest. 

Hanae gaat naar de supermarkt en soms naar Leiden,  de oudste   kinderen komen ook af en toe in Leiden en gaan naar school. Maar Mustafa en Dunia komen niet verder dan de school op het terrein en als we soms samen naar de supermarkt gaan dan vinden ze het een uitje even mee te mogen.

Hotel Stad en Land

Als we langs Schiphol rijden kijken ze hun ogen uit. Dan komen we in Alkmaar aan, ze zijn zo enthousiast. Eerst naar het hotel, daar krijgen ze een drankje aangeboden van de heer Laros, eigenaar hotel Stad en land. Ze mogen daar gratis slapen met ontbijt, tof hoor.
Even naar de hotelkamer de tassen wegbrengen en dan gaan we naar de stad.  Bij H&M wordt gestruind en gepast, ze hebben allemaal € 15,- van sponsorgeld  om iets uit te zoek. Ze slagen gelukkig,  een shirt of broek, dolblij verlaten wij de winkel.

Dan naar de boekwinkel Van der Meulen, zij hebben aangeboden dat de kinderen een boek mogen uitkiezen. Het wordt een voetbal boek voor Ahmed, een stripboek voor Mustafa, Prinsessensprookje voor Dunia en Eman kiest de Glitterclub.
Ik vertelde dat ik de schrijfster ken van die serie, dat vond Eman geweldig, dus nu nog maar een handtekening vragen.

Na het shoppen gaan we naar Taormina voor een pizza, de wijnranken in het restaurant doen denken aan Irak en dat brengt een moment van sentiment.

Nee, ze willen zeker niet terug, maar die herinnering aan toen het nog goed was, daar doe je niets aan.

Na het eten naar huis en de avond wordt gevuld met gezelschapsspelletjes, lekker op z’n Hollands om de grote tafel en er wordt fanatiek gespeeld met limo en chips erbij natuurlijk.

Dan is het tijd om naar het hotel te gaan, moe maar blij gaan ze naar hun kamer met nog een hele dag Alkmaar in het vooruitzicht.

Zondagochtend na het heerlijke hotelontbijt halen wij ze op. We gaan lekker even wandelen, eigenlijk hadden we het liefst naar het strand gegaan, maar met 1 auto lukt dat niet en met de bus zou te lang duren in verband met het bezoek dat ’s middags zou komen. Dus gewoon lekker door de wijk naar het park, eendjes gevoerd – zelfs dat was een belevenis. 

Om half drie komen de eerste vriendinnetjes op bezoek, later volgen er nog een paar en ook een paar klasgenootjes van Ahmed komen langs.  Het is prachtig weer en ze gaan eerst dan ook lekker buiten spelen, voetballen, badminton, verstoppertjes spelen, gewoon  genieten.  Ook weer spelletjes aan tafel, Pimpampetten, Mensergerjeniet, dammen, het kan niet op. Limonade en chips vliegen erdoor, maar o wat genieten.

 Hun vroegere meester komt ook langs en enkele ouders maken een praatje als ze hun kinderen brengen of halen. Een paar kinderen hebben kadootjes mee en soms kaarten van vriendinnen die niet konden komen, maar wel iets wilde laten horen. Als al het bezoek weer weg is tijd voor het eten en dan kijken ze regelmatig wat angstig naar de klok. Bijna acht uur (dan gaan we ze wegbrengen) wat is dat snel gegaan.  

Tja en dan is het toch echt tijd, we moeten richting Katwijk. Onderweg wordt nog nagepraat over het weekend en nu langs Schiphol in het donker is weer te gek, gelukkig zijn er veel vliegtuigen te zien dat maakt het nog leuker.

Kim met Dunia en Ahmed in de auto onderweg terug

Kwart over negen, ze zijn “thuis” – maar dat woord past eigenlijk totaal niet. Er zijn wat problemen met de bewaking, de dienstdoende beveiliger houdt ons in eerste instantie tegen. We krijgen geen bezoekerspas meer, gedoe. Gelukkig komt een collega erbij die daar niet zo moeilijk over doet en zegt dat als we alleen even meelopen om de spullen naar hun kamer te brengen het wel in orde is. We haasten ons naar boven en nemen snel afscheid, Hanae en Ahmed lopen nog even mee naar de auto en de andere kinderen hangen uit het raam en zwaaien ons na totdat wij uit het zicht zijn. Wat zou het fijn zijn als we ze zo af en toe eens een weekendje aan zouden kunnen bieden. Maar nu eerst in de pen omdat B&W Alkmaar van de DT&V (Dienst terugkeer en vertrek) heeft vernomen dat moeder zou hebben gezegd dat ze wel terug wil naar Irak, maar zich zorgen maakt om de gezondheid van haar zoon. Zij heeft echter gezegd dat ze NIET terugwil, dus we gaan weer schrijven.

 Minister Leers heeft in de uitzending van het Jeugdjournaal gezegd dat Katwijk voor kort verblijf is, maar wat is dan kort? Zij zitten er al ruim 8 maanden. Europa Kinderhulp regelt vakanties naar Nederland voor kinderen die het moeilijk hebben, nou deze kinderen wonen in Nederland en hebben het ook moeilijk! 

Deze dagen nemen ze ze in ieder geval niet meer af en Dunia vertelde onderweg dat ze het zo leuk vond om maandag op school in de kring nu ook eens wat leuks te kunnen vertellen, napret. Ik hoop dat ze nog lang kunnen nagenieten – het is ze van harte gegund. 

Dank wederom aan alle sponsors !